Het is al weer even, ruim twee maanden ondertussen, maar de groene 1964 cabriolet van Jaap Vegter is eindelijk verkocht. Wel naar het buitenland gegaan, maar Aken is niet ver. De nieuwe eigenaar is F.J.Berg, een vriendelijke oudere man. Hij heeft er, sinds hij de ‘cabrio’ op de ICCCR 2016 zag staan, wel circa acht maanden over na moeten denken, maar toen hij hoorde dat de vraagprijs teruggebracht was naar 145 mille was het snel beklonken. Ik had de cabrio eerst in consignatie, maar zonder duidelijk reden heeft de vorige eigenaar, Othmar Sweers, de auto bij VSOC geparkeerd. De auto zouden we eerst op de ICCCR aan liefhebbers aanbieden en daarna indien niet verkocht, laten veilen.
De auto stond ruim een half jaar in consignatie bij het VSOC van Alex von Mozer. Ik ken het bedrijf niet en hij is ook niet echt met Citroens bezig, maar Othmar had er alle vertrouwen in klaarblijkelijk. Vreemd overigens, want de vraagprijs in oktober op zijn website, 160.000,- euro, is toch echt wel wat lager dan waarvoor deze modellen normaliter worden geveild. Zo is er in dezelfde maand op De Zoute van Bonhams, een zeer vergelijkbare, maar in mijn ogen in mindere staat verkerende 1964 cabriolet geveild voor 181.000,- . Ook in het begin van het jaar zijn er zowel op veilingen als beurzen toch echt betere opbrengsten geweest, tot ruim boven de twee ton. Zelfs een wrak deed dit voorjaar op de veiling van Retromobile ruim een ton. Waarschijnlijk zit die Alex te slapen of heeft Othmar het geld wel heel hard nodig. Voor een goede verkoopsprijs moet je dus niet in Sassenheim zijn.
Hoe dan ook, die Alex kreeg het zelfs voor dat bedrag niet voor elkaar en in plaats van iets meer zijn best te doen, werd de auto dit voorjaar nog in prijs teruggebracht. Ik heb dit soort geld niet effe liggen, maar 145 mille is er op de grote veilingen al jaren niet meer voor neergelegd. Toen ik onze Duitse heer Berg ervan verwittigde, stond hij binnen een week op de stoep. Ik belde Othmar over deze potentiële koper en vroeg of hij zijn afspraak aangaande mijn commissie na wilde komen. Dat bleek niet het geval. Dat wij hierover duidelijke afspraken hadden en dat ik er voor en rond de ICCCR al bijna twee mille aan kosten had gemaakt, deed er volgens hem niet toe. Aangezien hij tegen de afspraken in en volledig onverwacht de auto in consignatie had gegeven aan VSOC voelde hij zich verder niks verplicht aan mij en hij kon het geld zelf nu beter gebruiken. Othmar is een aparte. Wel bijzonder dat dit de eerste keer in jaren is dat ik hem een duidelijke uitspraak heb horen doen, uniek voor hem, maar ook wel jammer dat iemand die altijd alleen met zichzelf bezig is, niet de redelijkheid heeft om zich aan zijn eigen afspraken te houden.
Ik dacht dat het misschien beter is met Alex von Mozer een afspraak hierover te maken. Hij heeft meer te verliezen en aangezien dit metier onderling vertrouwen hoog in het vaandel heeft staan, leek een goede afspraak met hem waarschijnlijk wel te maken. Mijn eerste gesprek met hem was veelbelovend; de man had duidelijk interesse in de potentiële koper en het commissiebedrag wat voor Othmar onverteerbaar was, was zeker bespreekbaar. Er lag een duidelijke commissie afspraak van 5 mille en ik droeg alle gegevens over van de heer Berg aan Alex. Op de dag dat de heer Berg langs wilde komen, vierde ik mijn vijftigste verjaardag. Niet echt een moment om bij de afspraak aanwezig te zijn, ondanks dat wijlen leermeester Boudewijn mij dat geleerd heeft: wil je commissie, altijd in de buurt blijven staan. Nou hij had gelijk. Door het drama rond Rob Lageveen was ik pas in staat na een dag of tien te bellen met de heer Von Mozer. Was toch wel benieuwd of het gelukt was, want hij zou me contacten als het wat geworden was. Het positieve van dit tweede gesprek was dat hij enthousiast aangaf dat de cabriolet verkocht was aan de heer Berg, het jammere was echter dat Alex niet meer van plan was de oorspronkelijke 5 mille te betalen, maar dat na overleg met Othmar het bedrag eenzijdig gereduceerd werd tot 1000 euro tipgeld. “Das wel een heel ander getal dan afgesproken” deelde ik m mede. “Ja, ik betaal nu eenmaal niet meer dan duizend euro voor een tip. Daarnaast ken ik je helemaal niet”. Mijn argument dat als hij dat had meegedeeld bij ons eerste gesprek, ik niet met m in zee was gegaan, vond hij niet steekhoudend. Ik heb m een factuur van 5 mille gestuurd, maar ik vrees dat hij die niet gaat betalen. De door hem aangeboden duizend euro mag hij strak oprollen en in zijn bruine sterretje drukken. Rare jongen die Alex von Mozer. Hij denk echt dat hij er mee weg komt waarschijnlijk. Misschien ook wel. Zoals een voormalige klant van hem in juni tegen me zei: “Geld is voor m belangrijker dan afspraken nakomen. Het blijft een omhooggevallen bollenpeller, die Alex”. Dat had ik iets eerder moeten weten.
Wat betreft Othmar: die zal altijd een zelfingenomen autist blijven; te lui om te werken, de gierig om te delen.
Een anekdotische tip van Tim.
En Alex krijgt de vroege ochtendgroeten van Sandra.
Othmar Sweers