
Met Christa weinig contact, zeer af en toe een appje, wat ook nog soms in het verkeerde keelgat schiet. Fijn om afstand te hebben. Na mijn terugkomst uit Laurino in maart ben ik een of twee keer bij haar langsgefietst en kreeg zowaar nog een kliekje opgediend; een unicum. Eigenlijk ging de hele romance alles een richting op en nu het een soort nachtkaars- vriendschap is geworden, niet veel anders. Haar inbreng was niet meer dan een mooi maar slecht functionerend kutje en een hoop gezeik. Ze belt me echter plotseling op begin mei. “Sizou is dood” meld ze ijzig. “Hij is op het fietspad doodgereden.” Ik ben even stil en vraag haar wat details. Rondom de Beemsterstraat ligt de bestrating er al tijden uit, ook bij het fietspad dat achterlangs het binnenterrein loopt. Daarnaast mocht Sizou nooit naar buiten, want duur en erg klunzig vond Christa. “Ik weet t ook niet, maar hij lag in een grote plas bloed en ik liet m de laatste tijd af en toe naar buiten” was haar antwoord.
Sizou was de opvolger van Toby. De kale opvolger, want begin 2021 heeft haar dochter de voorkeur uitgesproken voor een kale kat. Deze werd later dat jaar opgehaald uit België en was ongewild een soort ’teruglokkertje’ geworden toen haar dochter uitgeplaatst was. Een grappig mannetje dat in tegenstelling tot de schuwe Symcha luidruchtig en aanwezig was. Christa liet regelmatig merken dat ze het maar een lelijk beest vond. Te aanwezig en dat kale sprak haar niet aan. Ik vond t een grappige kat en de platte woordspelingen van Christa en haar kale kater lagen dan ook voor het oprapen.
“Mijn dochter is gisteren voor twee weken vertrokken naar haar vader en ik mag niet bellen”. “En dus?” vraag ik. “Moet ik bellen?” Ze antwoordt dat ze het zelf gaat proberen. Ze heeft de kat opgetild en deze zit ingepakt op te stijven, klaar om in de diepvries te verdwijnen.
De rest van de dag hoor ik niks, maar de volgende dag appt ze me of ik de locatie waar Toby begraven is door te sturen, want daar komt Sizou ook te liggen. Met de rode Suzuki helemaal naar Zuid-Limburg. Haar dochter was niet overstuur en de begrafenis wederom geslaagd, deze keer zonder mijn aanwezigheid.
Toch bleef ik het een raar verhaal vinden; een kat die nooit naar buiten mag, doodgereden op een afgesloten, opgebroken fietspad. Er zijn maar weinig mensen die ik in staat acht bij een woedeaanval de kat te slachtofferen, maar helaas is Christa er wel een van. Mijn twijfel uit ik verder maar niet, heeft toch geen zin. Symcha staat symbool voor een dochter die zich uit zelfbehoud voor haar moeder verstopt en Sizou de zoon die zich van zijn moeder niks aan trekt, tegenspraak biedt en geslachtofferd wordt. Naja, Nietzsche keek zojuist in de afgrond dus ik hou er maar snel over op.
Het is eigenlijk wel teleurstellend om te zien hoe een liefde verwatert tot vijandschap. Ik vermoedde al vanaf het begin dat het zo zou eindigen, maar je hoopt op iets leukers, iets beters. Het zat er niet in, eigenlijk nooit. Het is uiteindelijk fijner om mensen zonder rugzakje om je heen te houden dan met, al was het alleen maar om te voorkomen dat ze je emotioneel of financieel leegplunderen. Ik ben met Christa nog redelijk goed de dans ontsprongen, in tegenstelling tot haar familie en kindverwekkers. Leuke dingen met haar meegemaakt, zeker, zoals zoenen in de zeevlam bij Parnassia of een middagje Voorlinden, maar minstens zoveel ellende en gezeik over niks. Ik vraag me ook af waarom dit soort emotioneel zwakbegaafden elke keer weer naar een partner op zoek gaan. Iedere keer mislukt het weer, eindigend in een bloedbad, maar toch weer zo snel mogelijk op een nieuwe paarse knop klimmen. Bewijzen aan de omgeving dat je niet gek bent want “ik heb een relatie’? Je exen de middelvinger kunnen geven zodat ze boos worden in plaats van blij zijn dat je opgesodemieterd bent? Na mijn afscheid van haar in 2022 wederom een paar rugzakjes voorbij zien hobbelen en probleemloos uitgezwaaid. Met de jaren wordt je wijzer.
Christa Hendrix
