Sinds afgelopen vrijdag 2 juni 2017 gaat mijn leven door zonder Rob Lageveen. Na een kort ziekbed thuis overleden. De schrik zit er wel in, want te jong, te snel en te dichtbij. Dat zet je wel aan het denken over het leven en het onvermijdelijke afscheid. Voor je het weet ben je of zelf aan de beurt, of een van je dierbaren.
Rob heb ik eind jaren tachtig leren kennen als monteur bij de DS Keizer. Rob was, in tegenstelling tot David, Dan, Reimie en anderen in de DS garagewereld niet met geld bezig. Hij was deskundig, praktisch in het vinden van technische oplossingen maar bovenal behulpzaam. Hij vond het leuk om mensen zoals ik te helpen met hun gevecht om het Citroen DS- monster te overwinnen. De eigenaren met een te krappe portemonnee die hun door hun hoeven zakkende bolide met man en macht van een wisse dood probeerden te redden, voorzag hij zonder winstoogmerk van raad en daad. Een startmotor met startrelais uitbouwen van een auto met doorgezakte motorsteun en tweedelig uitlaatspruitstuk werd uitvoerig besproken met een plan a, plan b en plan c, of een combinatie van de drie. Na zo’n advies was het nog steeds niet altijd even makkelijk, maar op de manier die Rob vertelde, leek het appeltje eitje en dat was vaak het zetje dat ik nodig had. De interesse in de DS werd er bij mij niet minder op en na mijn zwarte verpallaste Special kwamen er steeds weer nieuwe snoeken om van te leren. Als ik een rubbertje nodig had, of een rare bout, dan ging ik het liefst langs als de baas, David, er niet was. Van Rob kreeg ik het zo mee, met de montagebeschrijving er verbaal aan toegevoegd, maar met David erbij werd het een stuk tijdrovender, want dan was het steevast een super schaars onderdeel wat leidde tot een uitgebreide bladersessie in de prijslijst van Shitparts met een dito prijs ten gevolge.
Op de vrijdagavond hadden we in de jaren negentig wekelijks een weekafsluiting met een paar flesjes wijn. De groep varieerde in grootte, maar een man of vier was er altijd wel. Rob, Henk, David maar ook klanten bleven vaak hangen. Altijd gezellig. We keken er geloof ik allemaal wel naar uit. Af en toe een barbecue nadat de garage verhuisd was.
Toen Rob ruim tien jaar terug vertelde dat hij ging werken en wonen bij zijn vriendin Ariette in Barendrecht, was dat wel een soort einde van een tijdperk. Zonder Rob was het cement tussen de stenen een beetje weg. De vrijdagavonden zouden anders worden, maar ook de vanzelfsprekendheid om elkaar vaak meerdere malen per week te ontmoeten zou verdwijnen. De vriendschap bleef echter overeind en we zagen elkaar nog regelmatig. Het werd bellen voor technisch advies in plaats van even langs gaan. Rob verhuisde na enkele jaren naar Rhoon en ik vond het leuk om m te mogen helpen met zijn dak. Ons wijndrinkende samenzijn beperkte zich tot een jaarlijks evenement bij mij in Zunderdorp, waar hij steevast of met de cabriolet kwam zonder Ariette of met de Legacy met Ariette. Ook in Rhoon was ik vaak welkom en dan nam ik Henk mee of hij mij. Twee maanden terug kwam hij langs met Ariette, zijn broer Roelof en vrouw Mayra in Zunderdorp. Even gezellig gepraat over kleine zaken, een mogelijke auto voor Roelof bekeken en Mayra’s ziektebed. Het was helaas de laatste keer zonder de beladenheid van een snel afscheid. Ook al was hij de laatste jaren meer een verre vriend geworden door de afstand en het onregelmatige samenzijn, nu ga ik m pas echt missen.