Sedert een kleine twee jaar, toen ik het oude bankstel in Laurino definitief in stukken zaagde en in de open haard stopte, heb ik een zoekterm open staan op Subito, de Italiaanse variant van Marktplaats, waar mij dagelijks alle nieuwe ‘divani’ worden aangeboden. In die periode, oké, ik keek niet dagelijks maar wel met grote regelmaat, kwam het ene na het andere onbegrijpelijk lelijke bankstel voorbij. De zoekterm beperkte zich tot de regio, Salerno, maar ook als je er verder omheen keek, was het als het leuk was, óf veel te duur óf veel te ver weg, meestal allebei.
Afgelopen weken waren June en haar vriendinnen op bezoek. Tijdens dit uitermate geslaagde samenzijn werd ook door haar nadrukkelijk het gemis van een echte plofbank duidelijk gemaakt. Ik besloot om er werk van te maken en na een avondje struinen, wederom op Subito maar ook bij commerciële websites, maar echt iets leuks en betaalbaars was er niet te vinden.
1 augustus werd de dag der verlossing; zowel op rijdbare afstand als zeer betaalbaar de ideale plofbank. Gewoon op Subito. De afspraak ging soepeltjes. De verkoper, Antonio, een bijzonder vriendelijke man, goed Duits sprekend en een evenzo vriendelijke vrouw, nodigen me uit om de bank te bekijken. Nu denk je waarschijnlijk; zouden alle Italianen Antonio of Tony of zo heten? Nee, sommige heten anders is mijn ervaring. Maar goed, ik reed met de Setra naar Sassano, hemelsbreed misschien 25 km, maar meer dan een uur rijden met de bus. Mooie route, dezelfde weg terug, net zo mooi, maar het bankstel zelf overtrof alle verwachtingen. De plofbank is binnen en beter dat dit is er niet te vinden voor die louzy 100 euro plus brandstof die het mij gekost heeft.