Toen ik nog een kind was, 40 jaar terug, keek ik ieder jaar weer uit naar Sinterklaas. Ik kon me zeer verheugen op de Sint, vooral omdat mijn moeder het leuk vond om ons met cadeautjes te verwennen. Ook onze toenmalige kinderloze buren deden vrolijk met ons feest mee, wat een extra oogst opleverde. Niet dat we echt gelovig waren, mijn vertrouwen in het bestaan van de Sint was al rond mijn vijfde verjaardag verdwenen, maar dit jaarlijkse uitpakfestijn was veel te leuk om te laten schieten. Aan gedichten en surprises deden we niet, de Sint of Piet kwam ook niet bij ons thuis. De cadeaus en het lekkere eten maakten alles goed.
Nare herinneringen heb ik er niet aan, maar op mijn lagere school, de Prinsenschool, was ik eigenlijk best verrast toen een Surinaams vriendje van mij zijn bedenkingen had bij Zwarte Piet. Ik begreep niet hoe een positief ogend sprookjesfiguur een nare bijsmaak kon hebben, ook niet bij deze jongen met een donkere huidskleur. Dat dit negatieve gevoel deels afkomstig was doordat hij en anderen zeer waarschijnlijk af en toe werden uitgemaakt voor Zwarte Piet, kwam op dat moment niet bij me op. Ik vond het erg jammer dat er kinderen waren die er duidelijk minder plezier aan beleefden dan wij.
Marijke was enige jaren terug juf van groep drie. Eind november dat jaar trok ze tijdens de les een baard aan en een mijter op. Van alle kinderen in de klas vielen de monden open; Sinterklaas was in de klas! Ondanks dat hij enkele ogenblikken ervoor nog juf Marijke was en dat zijn stem en kledij toch wel erg veel weg hadden van die van juf Marijke, was het overduidelijk; hier stond de Sint. Voor haar was het bewijs geleverd; een mijter en een baard zijn voldoende, de rest is bijzaak.
Ik stel voor dat het saaie maar toonaangevende Sinterklaasjournaal in 2018 definitief gaat voor een Surinaamse Sint en Witte Pieten. En dat kan leuk worden! Ik zie Jürgen Raymann, Kenneth Hedrigein of die goedlachse zwarte Sint hierboven de show stelen als de leukste Sint ever en met allerlei foute grappen het hele fundament onder dat ontluisterende gezeik uit halen. Erik van Muiswinkel, Dick van der Toorn of voor mijn part Jan Jaap van der Wal als witte Pieten die de domme sukkel mogen uithangen. Dan is het naast een retecommercieel kinderfeest ook een superleuk volwassenenfeest geworden. Ik zal elke aflevering met een schaterlach bekijken, mijn kinderen lachen mee en de kleintjes van de buren en die in de provincie zullen de transformatie begripvol omarmen. Okee, de schijtbakken bij de NOS durven dit nooit aan, maar welke andere omroep of Youtuber gaat ons verlossen? Onmisbare steekwoorden: Blackadder, Jiskefet, Phineas and Ferb, Oggy en de Kakkerlakken.
