Het geloof in westerse democratieën, ook de Nederlandse, is aardig vergelijkbaar met het geloven in Sinterklaas. Vooral in verkiezingstijd, wanneer de media met luid tromgeroffel de verkiezingsdag aankondigen, is er een spanning voelbaar die niet onder doet met die van een kleuter in groep twee, in een kringetje zittend totdat de Sint in de klas zal arriveren. De cadeautjes liggen al klaar, de verwachtingen zijn hoog. De climax is daar en na de slechte adem te hebben geroken van de dienstdoende hulpsint en de zweterige zwarte pieten worden de al aanwezige cadeautjes ontdaan van het cadeaupapier. Na een dag is alles weer weg. Hoe ouder je wordt, hoe harder de tenen krullen.
Bij de verkiezingen, recent de Amerikaanse, is het net zo. Niet alleen dat zij nu de komende jaren met een soort nep-sinterklaas zitten opgescheept, de climax was daar, de kater ook en de stilstand zal blijven. Waar Obama en zijn voorgangers faalden, zal ook Trump falen; beloftes waar maken, de VS weer op de rails zetten of zoals Trump zei; Let’s Make America Great Again.
In Nederland is het ook leuk om te zien hoe de media de spanning kunstmatig opvoeren, de lijsttrekkers hun voorgekauwde programma aan het instuderen zijn en de bevolking langzaam weer zin aan het maken is om de stappen richting kieslokaal te zetten. De climax is ook hier op de verkiezingsdag, want wat erna allemaal gebeurt, daarvan gaan ook onze tenen steeds weer krullen.
Volgend jaar is het weer zo ver. Dan mogen we met zijn allen Mark Rutte weer in een nieuw kabinetje stemmen. Weer een van de vele ambitieloze kabinetten die we sinds de eeuwwisseling voorbij hebben zien komen. Toch is het leuk om op de verkiezingsdag langs een stemlokaal te fietsen. Vooral jong maar ook oud loopt zelfverzekerd naar de stembus, gelijk een kind uit groep twee dat weet dat de sint die ochtend in de klas voorbij gaat komen. Ook deze stemmers lijken er nog in te geloven; dat hun stem nog echt het verschil kan maken en dat er nu toch echt wat gaat veranderen. Of andere vooringenomen redenen die nodig zijn om deze hobbel in de dag-agenda te verklaren.
Ik vind het leuk om het op afstand te volgen. Stemmen doe ik niet. Nooit gedaan. Maar het ritueel is fascinerend te noemen.
