Het Coronajaar 2020 was een jaar van vooral in Nederland vastgekoekt zitten, zoals zovelen. Op zich niet erg, maar in november, toen in Europa de teugels weer aardig aangetrokken werden, begon het toch wel te jeuken. Om June, die zich tijdelijk in Florence had gevestigd te bezoeken en om een keer het huis van Ray’s schoonvader te bezoeken, waar hij vanaf wilt, ben ik met de setra, omgetoverd tot quarantainebus, richting het zuiden getogen.
Vertrek op donderdag 19 november en via Mol, Godramstein, Aarwengen, Milaan, Florence, Tivoli in Laurino aangekomen. Na een dag in Laurino heb ik June, die in Florence ingestapt was, op de trein terug gezet. Een dag later, op vrijdag, werd ik door de carabinieri van Laurino verzocht t dorp te verlaten. Tijdens en in de Zona Rossa dient viking-achtig toerisme met alle middelen bestreden te worden. Nu ja, doorreizen naar ponten had ook niet veel zin, want daar waren ook allemaal restricties voor bedacht. De reiziger is de pineut in deze coronawereld, das wel duidelijk, maar wat is het fijn om door Europa heen te reizen zonder te struikelen over het Nederlandse toerisme. Zalig. In ieder geval weer langzaam teruggereden via Campobasso, Fano, Novara, wederom Aarwengen, Annweiler, Langeboom en na 4850 km weer aangekomen in Amsterdam. De setra deed het weer fantastisch, met een brandstofverbruik van ca 1 liter op 6 km.
