Ik was negentien toen ik Jet leerde kennen en het duurde al met al ruim twaalf jaar voordat ik weer van haar af was. Wat begon met een heerlijke verliefdheid van zeker een jaar, werd nadat deze over was een bijzondere herhaling van zetten doorspekt met ‘silent treatments’. Terecht, want als ik verliefd ben, loop ik de vonken uit de schoenen, maar als dat over gaat, dan wordt dat allemaal een stuk minder en dan verdien ik straf.
Het jaarlijkse hoogtepunt was toch wel de verplichte kerstviering bij haar ouders; twee tot op het bot in zichzelf gekeerde oudjes, structureel in een koude oorlog met elkaar. Hun vier kinderen en aanhang kregen tijdens die ‘feestdagen’ een slokje mee van de gifbekers die dit stel elkaar het hele jaar opdienden. Haar vader was in het bronzen tijdperk op zijn assistente geklommen, maar toen ma een keer op het paringsritueel inliep, waren de rapen gaar. Pa kon echter zijn zuurverdiende centjes niet delen en bleef derhalve tot aan zijn urn in het verzuurde huwelijk hangen, met alle hilarische gevolgen van dien.
Mariette werd hun goed getrainde opvolger. De eerste jaren was ze een wat schuchter psychologiestudentje en nog redelijk goed te pruimen, ondanks haar wat sturende ‘mood changes’, maar toen het mantelpakje van de Postbank aanging en niet lang erna het ING aandelenpakket binnenrolde, werd het tijd mijn ‘great escape’ vorm te geven. Helaas mislukten deze steeds jammerlijk, slappe zak die ik toen was en zat ik met haar opgescheept tot de millenniumwisseling.
Vlak voor 2000 zette ze buiten mijn zichtveld om haar tanden in een aalgladde collega van de bank, met zekerheid een betere match. Had ze dat maar een jaar of tien eerder gedaan. De pruim viel niet ver van de boom. Kort daarna trok ze bij me in op de Leliedwarsstraat met het liefdevolle en goed doordachte plan om mij uit mijn net opgeknapte woning te werken via een overdosis aan negatieve energie en pikstraf. Ze wilde daar waarschijnlijk met het nieuwe mannelijke slachtoffer haar spetterende leven voortzetten en mij de dubbele middelvinger geven. Het plan mislukte helaas jammerlijk, niet door mijn oplettendheid, maar door een opeenstapeling van toevalligheden. De terechte boosheid over deze tragische mislukkingen kon ze echter alleen nog botvieren op mijn zus die zich had ingespannen voor haar nieuwe woning, want ik was al te ver uit t vizier voor haar toorn, de polonaise lopend met een zwangere Marijke.
Ik hou van al mijn vrouwen, wens haar al het beste toe en haar mannen veel sterkte, geduld, doorzettingsvermogen, een vette portemonnee en een heel dun pikkie.
Review: 1 1/2 ster voor de seks en voor het reisgezelschap, de rest verdient eigenlijk een minnetje.
mariettijt 1996