Laurino is een vestingstad geweest en daar zijn op een aantal plekken de restanten nog van te vinden. Waarschijnlijk is veel wat op de berg gebouwd is, oorspronkelijk zo’n 500 jaar oud, maar ook de nieuwere bouwwerken zijn traditioneel gebouwd; dikke muren, opgetrokken in de kalksteen uit de omgeving, ca 60 cm dik, eiken balken, rondhout en romaanse pannen. Kleine ramen en daken met een kleine dakhelling. Via Rossi 10 is niet anders. Een gevelsteen geeft aan dat het linker deel uit de begin negentiende eeuw stamt. Het rechter deel is ogenschijnlijk iets ouder, maar het blijft gissen. Veel doet het er niet toe want in 500 jaar bouwen hier is er weinig veranderd. Het huis bestaat uit drie lagen; een begane grond, een woonverdieping en een zolder.
De begane grond ligt iets lager dan het straatniveau. Er zit een kleine garage in die plaats biedt aan hooguit twee kleinere auto’s, een oliegestookte ketel met tank en, verder naar achter, een onbestemde ruimte met twee ramen. Deze laatste ruimte doet dienst als opslag maar kan ook eventueel in de toekomst gebruikt worden als (woon)kamer met dijn 5×6 meter vloeroppervlak en ca drie meter hoogte.
De woonverdieping bestaat uit ruimtes van ruim drie meter hoog. Er is een forse woonkamer van 6×7 meter met helaas wat weinig licht, een salon die ook dienst kan doen als slaapkamer van 5×6 meter, een smalle keuken van ca 2,5×7 meter en drie slaapkamers met diverse afmetingen waarvan de kleinste ongeveer 10 en de grootste 30 vierkante meters telt. De entree is ruim twee meter breed en loopt over naar een patio met een lengte van zes meter. Het balkon sluit aan op deze patio. Als laatste is er ook nog de badkamer; een kleine ruimte gelegen aan de woonkamer, voorzien van een toilet, wastafel, douche en natuurlijk het onhollandse bidet.
De zolder is van het type klimaatscheiding; een onbeschoten kap met wat lekkageproblemen, laag van opbouw dus niet geschikt voor kamers maar wel in het deel boven de woonkamer een heuse brood- en pizzaoven en de mogelijkheid tot dakterras/uitzichtkapel.
2020. Mijn eerste bezoek in het najaar was het eerste bezoek van iemand aan het huis in ruim twee jaar. De laatste jaren was het alleen in de zomer gebruikt en aangezien de laatste verbouwing rond 1996 had plaatsgevonden en het huis kan wel een opknapbeurtje gebruiken. We gaan het geen restauratie noemen, want dat woord gebruik je alleen bij topmonumenten met uitzonderlijke historische waarden, begeleid door zeer hoogopgeleide architecten, voorzien van alle benodigde gemeentelijke vergunningen, verstrekt door het neusje van de zalm der ambtenarij. Nee, dit heet eerder ‘opwarmen’. Omdat er ook geen opdrachtgever bij betrokken is, ben tenslotte eigenaar, zit er ook niet een ondeskundige omhooggevallen snob over mijn schouders mee te wijzen naar alles wat niet ter zake doet. Kortom, vakantie in het kwadraat.
Wanneer je het huis voor de opwarmbeurt een cijfer moet geven, zou ik zeggen een vijf en een half. Bijna voldoende dus. De basis is okee; de ligging redelijk, het uitzicht ruim voldoende, helaas geen direct zonlicht in de wintermaanden, de indeling goed op de badkamer na. Er hoeft niet zo veel te gebeuren om de boel op te krikken naar een zeven, maar een negen zal dit huis nooit worden, daarvoor is het allemaal te beperkt. Een voldoende is echter snel haalbaar en hoeft ook niet veel tijd en geld te kosten. Erg fijn als het geld niet op de rug groeit of de erfenissen binnenstromen. Het plan is om in de winter van 2021/22 het huis goed en prettig bewoonbaar te maken en de winter erop de woonkamer met de bovengelegen ruimte aan te pakken. Nu is die woonkamer vrij ‘unheimlich’ door het gebrekkige licht en uitzicht, een nieuw plan zal van deze ruime de meest bijzondere moeten maken.
Winter 21/22. Na het schoonmaken staat vooral het schilderwerk op het programma. Het oude behang krult hier en daar van de muren en het plafond in camera una is door lekkage flink beschadigd. Alle die de slaapkamers hebben behangen plafonds, alleen bij camera tre is direct op de balklaag behangen. Uno en due hebben een gespannen plafond van jute. Ik vermoed dat deze van rond de vorige (1900) eeuwwisseling zijn. Bij het schoonmaken en repareren van beide plafonds kwamen decoratieve sjabloonschilderingen tevoorschijn die door de jaren door lekkages beschadigd waren en daarna gerepareerd en overgeschilderd. Herstel was geen optie voor mij, maar bij het repareren heb ik wel een paar vondsten verwerkt in de nieuwe opzet. Ook de oude kleurstellingen uit die periode zijn in de nieuwe opzet verwerkt. Camera tre heeft zijn recent behangen plafond behouden, omdat de staat acceptabel was, maar eronder blijkt een ouder, waarschijnlijk 19e eeuws behangplafond te zitten, geplakt op de vloerbalken en planken en daarvan heb ik een stukje in het zicht gelaten. De slaapruimtes zijn voorzien van een plavuizenvloer, ook waarschijnlijk 19e of vroeg 20e eeuws. Praktisch, dus die laten we zo. De salon, gelegen aan de patio en het balkon, heeft ooit dienst gedaan als slaapkamer. De vloer is in de jaren 90 vervangen voor beton met een moderne tegel en van het eiken balkenplafond zijn de tussenliggende vlakken gevuld met schrootjes. De eiken balken hebben ook last van insektenvraat, dus wat extra aandacht met diesel kan geen kwaad. De keuken, ook voorzien van een moderne vloer, mag ook wel flink aangepakt worden, net als de badkamer met loshangend schimmelplafond. Kortom, genoeg te doen.
De winter van 22/23. De salon is verder afgemaakt, de keuken en de badkamer nog wat gefatsoeneerd en in de woonkamer nog wat puntjes op de i.
