Dit jaar geen uitgebreide winterreis, maar een klusvakantie bij Bele in Jaw Jaw aan de Suriname-rivier. Ik was er verleden jaar beland met G en ook toen een maand aan de klus gegaan na drie weken Aruba, maar doordat ik deze winter wat langer in Nederland bleef om diverse redenen, heb ik besloten de ontsnappingsperiode te beperken tot twee maanden bij Jaw Jaw a Tela. Zijn paradijsje, een soort vakantiepark gelegen in het marrondorpje, bestaat uit diverse huisjes gebouwd in traditionele stijl van hout met een bladerdak en veel houtsnijwerk. Het hoofdgebouw is een soort algemene ruimte met een eetplek, barretje en diverse hangplekken. Ook de sanitaire voorzieningen mogen niet ontbreken.

Surinam Airways bracht me naar Zanderij en wat leuk is van deze ietwat shabby luchtvaartmaatschappij is dat je je op Schiphol al min of meer in Suriname voelt. De twee uur vertraging, de seventies ogende kleding van het overwegend donkergekleurde cabinepersoneel met de typisch Surinaamse tongval, het eten met een vleugje trassie, de videoschermen die niet werken en natuurlijk de medereizigers die een mooie doorsnee lijken te vormen van de Surinaamse populatie. Deze reis werd opgevrolijkt door een zwaar snurkende oudere dame twee rijen voor mij die het presteerde om tijdens deze dagvlucht zeker vier van de negen uur de straalmotoren volledig te overstemmen. Haar jongere medepassagier, waarschijnlijk een zoon broer, neef of misschien zelfs een oom (altijd lastig in te schatten bij Surinamers), geneerde zich overduidelijk voor haar en verplaatste zich een paar keer een stoeltje verder.

Na een overnachting bij Frank meteen door naar Jaw Jaw gereisd. Bij de zeer hartelijke ontvangst, ik kan niet anders zeggen, kwam meteen het eerste technische probleem op tafel, dus ik zat binnen een kwartier de wc op de verdieping door te porren. Altijd fijn om onmisbaar te zijn. De dagen die volgden waren gevuld met een combinatie van haastprojectjes en oud zeer; deuren die niet sluiten, badkamertje maken, waterleidingen aansluiten van de wc’s die ik een jaar ervoor met Boas gemaakt heb en elektra aanleggen in de nieuwe ruimtes. In dat laatste jaar zijn er diverse ruimtes bijgebouwd; een keuken met bijkeuken erboven, een veranda aan de voorzijde van het hoofdgebouw en tussen de keuken en het hoofdgebouw een soort lesruimte met een kamer voor stagiaires. Genoeg te doen voor de eerste maand.

Het is weer een komen en gaan van mensen, veelal Nederlanders op doorreis die net als ik het koude en klamme Nederland ontvluchten. Net als verleden jaar weer een leuke mensen ontmoet. De mensen die wat langer blijven hangen worden een soort kameraadjes, net als de mensen die Bele inhuurt uit het dorp. Van de oude garde is eigenlijk alleen Bamo over. Zelfs Nene en Keizer zijn vertrokken en wonen nu in Paramaribo. Nu zijn er Nai en Cherelle, twee jonge meiden, ik schat rond de 18, die de bedden opmaken, de afwas doen en de was draaien. Daarnaast is er meestal een kokkin, Stanzi (Sjanzi zou haar beter passen) en na een paar weken Jeanette. Bamo, de neef van Bele, doet net als het jaar ervoor de rondleidingen. Moki, een jonge vent van ca 25 hier doet van alles en ik leg m wat dingen uit zodat hij als ik weer weg ga wat dingen over kan nemen. In de ochtend zijn er ook de dames van de harkploeg. Ze harken het terrein schoon van bladeren en laten een indrukwekkende streepjesmozaiek achter. De dames kenmerken zich door vrolijk geschater, omvangrijke derrieres en laten af en toe weten het niet erg te vinden om onverwacht een klein blond krullenbolletje in het nageslacht te verwelkomen. In de eerste weken liep er ook een Nederlandse dertiger rond; Veerle. Een sierlijke en vooral vrolijke verschijning die lekker aan het koken ging met Stanzi of alleen deze en andere huishoudelijke taken op zich nam. Helaas nam ze na een paar weken de benen, terug naar Nederland. Was gezellig, ook omdat Gayetrie een Hindoestaanse en Anita een Nederlandse twee vriendinnen van Bele er bij waren. Een leuke mix van leeftijden en culturen.

Na een maand ga ik naar Paramaribo om mijn visum/ entree fee te verlengen. De bureaucratie waar de EU ooit zo goed in was, wordt door Suriname nog tot ware kunst verheven. Het schept meteen de gelegenheid om uitgebreid boodschappen te doen. Thee lijkt achteraf de beste buit te zijn geweest; vooral de Jamaicaanse hibiscusthee blijkt een goede koop te zijn geweest. Ik logeerde twee nachten bij Keizer en Nene. Ze wonen in Paramaribo-Noord en Keizer gaat naar een internationale school. Afgelopen zomer viel er een hek op Keizers hoofd en liet ie bijna het leven, maar op een litteken na is hij weer helemaal het oude stuiterballetje van vroeger. Voor hem heb ik twee kleine VW busjes uit Nederland meegenomen. Op de koplampen en een stukje bumper na zijn ze na een dag nog relatief heel; een unicum.

Veerle werd afgelost door meerdere stagiaires; twee heren van de ALO, waar in Amsterdam West gymleraren worden opgeleid en drie Vlaamse meiden die aan hun werkstuk werken aangaande de watervoorziening hier in Jaw Jaw. Ze komen van dezelfde school als het jaar ervoor Margot, Felice en Jarne, deze dames heten Sien, Fien en Marthe, voor het gemak K3. Voor de lezers zie onbekend zijn met het fenomeen; K3 was en is een Vlaams trio van wat oudere vrouwen die zich minstens 20 jaar jonger voordeden en op de Belgische tv allerlei avonturen beleven en liedjes zingen. Mijn dochters hebben ook menig uurtje voor de tv met ze doorgebracht en dansjes uitgeoefend, samen met de nichtjes. Ook deze stagiaires hebben een K3 jeugd achter de rug en een van mijn uitdagingen deze weken is de dames zo gek te krijgen om op ‘De Drie Biggetjes’ een dansje te maken. Dat lukte begin maart op een zaterdagavond. Erg leuk en volgens mij hadden ze er plezier in. Van de ALO studenten blijft na een week alleen Pieter over; hij wordt later in februari vergezeld door Roos. Al deze dames en heren zitten qua leeftijd rond de begin twintig, dus zo’n beetje rond de leeftijd van mijn jongste Lou. Voor de komst van Roos geeft Moki er de brui aan; hij wordt vervangen door Pai; een jongen wan ik schat rond de 16. Hij krijgt de taak om Moki snel te doen vergeten en hij doet zo te zien zijn best dus hij is misschien wel een blijvertje. Niet veel later wordt hij vergezeld door Djogoe een vriendelijke vent uit foto (Paramaribo) met roots uit de regio.

Het is ook een komen en gaan van heren van de zonne-energie. In verschillende dorpen, ook bij jaw Jaw, is met EU subsidie een zonnepark geïnstalleerd dat het avond-aggregaat moet vervangen met 24/7 stroom. Begin februari is de definitieve transitie nadat in de zes jaar ervoor het park hier in Jaw Jaw gebouwd is. De eerste week is Dave aanwezig, een Nederlander die het park controleert alvorens het aangesloten wordt. Ook andere parken controleert hij, maar er zijn nog immer problemen. Na een week of twee trekt hij verder en komt er een team van monteurs. Ook zij gaan hier en in de buurt aan de gang, maar echt lekker functioneren doet het maar niet. Toch wordt er weinig geklaagd want het is allicht beter dan de zes uur stroom die vroeger ’s avonds met het oude dieselaggregaat geleverd werd. De monteurs heten Miguel Norbert en Pio. Vooral Pio, Libanees die diverse talen met een toeter van een Arabisch accent spreekt, laat een onuitwisbare indruk achter door na het werk lachend grappend en stuiterend over het terrein te hollen alsof hij een ADE smiley te veel op heeft. Misschien wel twee.

Bele geeft een nieuw stukje grond erbij aan de noordzijde van het dorp en deze keer aan de waterkant. Hij wil er iets bouwen, maar weet nog niet wat. In ieder geval een brug en die wordt ook gebouwd zo eind februari, begin maart. Het terrein is opgeschoond, dwz het kleine groen is weggehaald en alleen de gezonde bomen staan er nog. De bomen zijn hard nodig voor de voorlopige functie van het terrein; de hangmat-overnachtingen. Naast het terrein staan twee varkens waarvan eind februari er eentje vermoord wordt en zoals alle andere dieren in dobbelsteentjes wordt gehakt want slachten dat hebben ze hier nooit echt geleerd. Het bot-met-kip, en graat-met-vis gaat me wederom na een aantal dagen weer vervelen en het quasi vegetarierschap lacht me weer toe.

Het weer is redelijk wisselvallig. Bij mijn aankomst is het lang droog geweest en als na een paar dagen er wat regen arriveert, wordt dat door de bevolking zeer gewaardeerd. Het veroorzaakt vooral problemen voor het bootverkeer op de rivier. Gedurende mijn periode alhier valt er regelmatig regen en de rivier vult zich gestaag. Het zwemmen in de sula wordt uitdagender, ook al kan het zitten op een steen en het water over je heen te laten klotsen niet echt meer zwemmen worden genoemd. Af en toe hapt er een klein visje aan je been, maar de piranha’s en kaaimannen blijven op veilige afstand. Als t weer wat minder is, ga ik soms meehelpen met koken. Mijn favoriet is brong–brong, een soort gefrituurde rijst. Je koopt het soms langs de weg in een zakje, maar zelf maken van aangekoekte rijst is natuurlijk een grotere uitdaging. Het proces is eenvoudig en na een uurtje bakken is er gretig aftrek van de ietwat geelgebrande rijstkoek.

Begin maart boek ik maar mijn terugvlucht. Oorspronkelijk was het idee om vanuit Guyana terug te vliegen naar Schiphol, zodat ik ook nog langs Nickerie en New Amsterdam zou reizen, maar ik denk dat ik de rivier optrek richting Cayana en daarna weer terug naar Zanderij. Bele zegt met me mee te gaan dus samen richting Brazilië. Het is ook de periode dat de klusjes een beetje op beginnen te raken dus bedenk ik er zelf maar een paar. Ik hoorde van K3 bijvoorbeeld dat de toiletten van de plaatselijke school alhier al drie jaar niet werkten en dat leek mij een uitgelezen moment om mijn knutselkunsten buiten Bele’s territorium te kunnen etaleren. De reparatie was helaas een klusje van niks, het schoonmaken ervan na drie jaar verstoffing een uitdaging.

Na deze goede daad weer lekker verder geklust aan de diverse zaken bij Bele. K3 gaat verder de rivier op en naast de huidige ‘crew’ krijg ik gezelschap van twee vaste ALO studenten; Roos en Pieter en twee heren van de zonneparken; Pio en Norbert. De twee studenten zijn hier vier dagen in de week en geven iedere ochtend gymles op twee scholen in de buurt. Een gezellig stel waarvan Pieter uit Haarlem komt en Roos uit Warmenhuizen, maar als ze zou hebben gezegd dat ze uit Amsterdam komt had ik het ook geloofd.

De elektroboys zijn meestal ook in de buurt bezig om de zonneparken aan de praat te krijgen. Ik ga ondertussen gestaag verder met allerlei klusjes zoals het timmeren van kasten, lampjes aanleggen en een beetje de watervoorraad op niveau te houden. Na de sociale klus van de schooltoiletten is de volgende sociale klus het repareren cq vervangen van een klep in de waterzuiveringsinstallatie van het dorp. Gebouwd door een Belgisch bedrijf Bosaq en verleden jaar definitief in gebruik genomen. Het begon met een handmatige reset die al meerdere keren was uitgevoerd maar ik werd door de Bosaq ’technerd’ Tijs als ’technisch wonder’ ingeschaald wat natuurlijk niet ver benevens de waarheid is en dus werd aan mij gevraagd het ding te repareren/ reviseren. Het was na demontage al snel duidelijk dat de klep vastliep op een vervormd rubber; iets wat ik herkende uit de hydraulica van Citroen maar ook van menig kraanrubber en EPDM is zogenaamd uitermate geschikt voor water maar vervormt ook met regelmaat dus het verbaast me niks dat twee jaar na de productiedatum dit optreedt. Tijs de Vlaming die me op afstand begeleidt is wel verbaast. Na ja de boel met vaseline ingesmeerd uit Bele’s erotische potje en ruim een dag later staan de Bosaq kranen weer hun goddelijke vocht te spuiten als nooit tevoren.

De volgende heldendaad liet iets te lang op zich wachten dus ga ik de laatste week met Bele stroomopwaarts. De route gaat via Botopassi naar Kumalu een soort mini resort op een eilandje. Aangezien Pieter van Huijstee in de buurt zou zijn met zijn dochter leek een bezoekje leuk, maar het werd allemaal veel ingewikkelder dan nodig en dus lieten we Danpaati links liggen. De overnachting bij Botopassi was rustig. Ook hier een soort resort tegen een heuvel aangebouwd en we waren de enige gasten. Er zijn veel plekken waar je tegen vakantiehuisjes aankijkt en zelden lijken de verhuurd. Wat dat betreft is de Suriname rivier wel een aparte aaneenschakeling van marron-dorpjes en vakantie-resorts. Het ruige van het landschap verdwijnt erdoor en door de vrij eentonige manier van bouwen met relatief goedkope materialen heeft het net als de dorpjes iets armoedigs. Het zou het allemaal een stuk aantrekkelijker maken als de huisjes wat terughoudender gebouwd waren, dat wil zeggen wat minder zichtbaar vanaf het water. Ook mist de creativiteit iets wat ook in NL zo herkenbaar is aan de vakantieoorden; uniformiteit saai en smakeloos. Dat kan echt veel beter. De prachtige gevarieerde natuur volgeplempt met fantasieloze hutjes en andere toeristenzooi.

In Pikinsee bezochten we het Saamaka museum. Op loopafstand van de steiger ligt het museum en een meter of vijfhonderd ervoor staat een atelier van de oprichters, vier rastafari zo te zien, van het museum waar ze hun houten meubels en beelden maken en exposeren. Mooie ruimte maar ook mooie dingen die ze maken. Geen doorsnee zaken en ook niet te veel gericht op toerisme.
In het museum krijg je een rondleiding en een stukje geschiedenis. Het beeldmateriaal spreekt voor zich de inrichting sober maar degelijk. Overal staan houten beelden ook buiten in de tuin. Ik denk dat dit wel het mooiste deel is van het museum en het heeft een soort allure wat eerder in Europa past ik denk door de combinatie van strak gemaaid gras en de beetje Franse tuin achtige opzet.

De eindbestemming Kumalu bereiken we zaterdagavond; een soort feesteiland voor studenten met een paar huisjes erop voor de betere gasten, een handvol overdekte multifunctionele buitenruimten en een aanlegplaats. Mooi gelegen vlak bij de Tapawatra, het waterval- massief in de sula vlakbij Godo daar waar de laatste week K3 was gestationeerd. De zondag gewandeld naar de ananasberg. Niet een grote uitdaging eerder een heuvel die wat glibbert als het geregend heeft, maar het enige bezienswaardige uitje op loopafstand zo lijkt t. Bele kent de plek al en blijft thuis maar Fien wilde wel mee en een Vlaamse moeder met twee dochters ging ook mee dus het werd met de gids erbij toch een leuke belevenis met een zachte g.

Voor het vertrek liep een jongen naar de keuken met een soort meerval van ca 80 cm aan een touwtje en na het vertrek was het arme dier verwerkt tot onze lunch. Onze kok een jongen van rond de dertig, heeft er een waar feestmaal van gemaakt en ook al heb ik steeds meer moeite met vlees en vis; niets is erger als de kok er letterlijk en figuurlijk niks van weet te bakken. Deze kok verdiende een pluim.

De maandag erop gingen we na een slechte nachtrust door een lawaaierige nacht weer terug naar Jaw Jaw echter nu met de speedboot; een iets langere en bredere boot dan de normale houten boten ook gemaakt van een uitgeholde boomstam met twee planken erop maar nu met iets van 80 pk erachter. Dat wilde wel. Ik denk dat we, los van de stops, met ca 50 km/h door het water zoefden. In denk dat we in een krappe twee-en-een-half uur naar Jaw Jaw voeren. Leuke rit al met al.
Toch was de trip ook een eye opener; Het stukje van Atjoni naar Jaw Jaw is leuk maar de ca 100 km die volgen hebben vooral meer van hetzelfde te bieden. Het aantal resorts met uniforme huisjes wordt alleen maar groter en eigenlijk al met al dus minder interessant. Wil je echt de jungle in moet je twee stappen verder gaan; met een vliegtuigje een dropping doen of zo. De toeristenplekken aan de rivier zijn leuk voor een dag of twee drie om lekker bij te komen maar veel meer hebben ze voor zover ik kan inschatten niet te bieden.
Begin april vlieg ik weer terug naar Zunderdorp en das ook ff lekker bij gekomen. Mooi weer, een stukje frisser dan in Suriname maar daar was ik wel weer ff aan toe. De langere dagen compenseren de lagere temperaturen en er ligt weer een karrenvracht werk te doen. Met G is het weer klaar en das maar beter zo. Niks voor mij relaties..

,

Een paar jaar geleden maakte RTV Utrecht een mini docu over het woonhuis van Sybolt van Ravesteyn. Dit woonhuis aan de Prins Hendriklaan in Utrecht, is niet alleen een mooi voorbeeld van het Nieuwe Bouwen, een bouwstijl van rond de jaren dertig, maar het is rond 2000 door mij voor de Vereniging Hendrick de Keyser gerestaureerd. Ondanks dat het huis in redelijk authentieke staat was, waren de wastafels in de badkamer op de verdieping recent vervangen voor een onooglijk en niet goed passend model. Ik zag mijn kans schoon om met een trucje twee jaren dertig wastafels op de kop te tikken bij een uitdragerij in Amsterdam, corresponderend met de maten van de oude wastafels, en ze in deze badkamer te plaatsen. Het meest in het oog springende van deze wastafels waren de kranen. Vernikkelde koperen kranen, warm en koud gekoppeld met een gebogen buis en in het midden een opening. Zo werd een mengkraan verkregen, maar echt goed mengen deed het niet. Wel een mooi stukje handwerk en een relatief spectaculair beeld. Een echte eye-catcher van deze verder vrij sobere kamer. Maarten gaat er in dit filmpje als een magneet op af.

Daar is ie weer! Wie had dat gedacht? De bijna net zo corrupte Democraten hebben weer ontzettend zitten schutteren en de ruimte geboden aan deze Republikeinse idioot om wederom zijn kans te grijpen, dus kunnen we weer vier jaar genieten van wat de meest arrogante democratie ter wereld en zijn lendenvruchten zullen voortbrengen. Deze keer wordt hij geflankeerd door de grootste graaier ter wereld, van wie alle fabrieken en bedrijven al jaren failliet zouden zijn, ware het niet dat het grote geld, ook uit China en Europa, er maar hun geroofde goud in blijven pompen. Waarschijnlijk de belangrijkste reden voor Elon om Trump te steunen, het buitenlandbeleid te beinvloeden en zo een faillissement af te wenden. De grootste luchtbel in decennia en niemand durft m door te prikken; ook de EU en China niet. De komende vier jaar weer vele grappen en grollen over deze twee meester-egoisten die vele idioten als voorbeeld nemen.

Je kan wel veel reizen, zeker met de bus in Europa, maar je mist wel soms het een en ander. De grotere Europese steden zijn lastige hobbels om te nemen door de milieuzones, parkeerproblemen, autovrije centra en nauwe straatjes. Je kan er voor kiezen om een camping op te zoeken aan de rand van de stad en de rest met een alternatief vervoer te bezoeken, maar ook dan is het soms een mijl op zeven. Deze keer met de trein en dat een prima besluit, zeker voor stedentrips.

G heeft D in haar dossier en het leek haar leuk om voor mijn vlucht naar de zon een paar dagen Bonn en Keulen te bezoeken. Ik heb de beide plekken alleen in de verte voorbij zien trekken dus gingen we de oorlogsschade opnemen nadat ik mijn laatste vaarexamen had afgewerkt.

Eerst stond Bonn op het programma. Met een relatief kleine binnenstad, een paar leuke kerken en een redelijk intacte laat negentiende eeuwse gordel van villa’s en appartementengebouwen de moeite waard om te bezoeken. Het Beethovenmuseum viel wat tegen, te veel blabla, te weinig tastbare geschiedenis, maar het iets verderop gelegen Arp museum maakte het meer dan goed. Dit museum is zon 25 jaar terug door Richard Meier ontworpen in een soort Brutalisme, maar het oude station is blijven staan en vormt de entree samen met horecavoorzieningen. Het moderne gedeelte staat op de achterliggende heuvel en is te bereiken met een aparte cirkelvormige verticale tunnel.

Overigens is het gebouw indrukwekkender dan de collectie. De familie Arp was dan wel een baanbrekend stel in de Dada movement, echt onder de indruk was ik niet van hun werk. De geschiedenis van dit stel is wel te moeite waard om te volgen. Beide geboren in de tweede helft van de negentiende eeuw en zich bekwaamd hebben in diverse stijlen, waren ze er aan het einde van de Eerste Wereldoorlog een van de pioniers van Dada. Het gebouw trekt meer de aandacht en op wat kleine details na, zoals de balustraden, een prachtig gebouw om te bezoeken, al was het alleen maar om zijn ligging.

Na drie nachten hebben we een bezoekje gebracht aan Keulen. De oude stad lag in puin vlak na de oorlog, maar het meest markante gebouw, de Dom, was nog redelijk in tact. Het is dan ook een enorme puist natuursteen en ondanks de veertien voltreffers fier overeind gebleven. Bijna 700 jaar heeft het geduurd voor hij in de 19e eeuw klaar was.

Keuken heeft ook nog een paar andere bezienswaardigheden. Het moderne Kolumba museum mag je niet missen, ontworpen door Peter Zumthor en een mooie combi tussen wederom Brutalisme, Katholicisme en Romeinse bouwrestanten. Er tegenover staat een leuk jaren dertig complex met een prachtig gebogen glazen winkelpui. De winkel, Manufactum, staat bekend om de alternatieve en verantwoorde spullen die ze verkopen, maar je kan er ook gewoon een kopje thee drinken.

Als laatste bezochten we de Ursulakirche met een soort horrorcrypte ingericht met de botten en schedels van vermoordde jonge meisjes. In Italie deden ze ook van dit soort rare fratsen .De zichtbare delen van de schedels waren voorzien van een soort sok, maar nog steeds goed herkenbaar.

Ook al is de stad voor het grootste deel herbouwd in niet echt inspirerende architectuur, zeker van de oude binnenstad is bar weinig over. Wat wel een leuk lichtpuntje is, zijn de gedateerde fifties winkelpuien die je overal ziet en vaak nog in een prima staat verkeren. Hebben die bombardementen toch nog wat goeds voortgebracht.

Na jaren afwezigheid was het dit jaar weer raak; de kerstviering bij mijn ouders. Het samenzijn is prima, maar het gedoe met cadeautjes en zo, een overdaad aan voedsel en oude koeien uit de sloot is voor mij al sinds jaar en dag een te mijden uitstapje. De laatste winters was ik rond de kerst op reis, dus dat was eenvoudig. Nu mijn moeder wat minder gaat met duizeligheden afkomstig waarschijnlijk door een hersenbloeding en wat gedoe met de rikketik was een reden om dit jaar wat langer in Nederland te verblijven.

De oude koeien dit jaar ging vooral over de personen die ons ontvallen zijn. In dit geval niet de ontbonden relaties, maar de dames en heren die om diverse redenen het loodje lieten. Uitgebreid kwam Rob Aussen ter sprake, onze voormalige buurman die ergens rond januari ging hemelen en een berg achterstallig onderhoud in al zijn vormen achter liet. In de media was er ook enige aandacht voor toen zijn collectie Afrikaanse kunst nieuwe eigenaren kreeg. Drie huizen vol met vooral houten beelden. Nooit begrepen wat Rob er in zag. Ik heb er regelmatig in rondgelopen, vooral toen hij nog dacht op kosten van de gemeenschap de huizen te kunnen opknappen. Ik maakte voor hem de tekeningen voor de bouw- en subsidieaanvraag. De kosten hiervoor hield ik laag, maar ook dan was het soms een heidens karwei deze geïnd te krijgen want geld liet hij niet makkelijk los. De mooiste herinnering aan hem was wel de fietstocht die ik met hem ondernam op weg van zijn huis aan de Egelantiersgracht naar de Stopera voor een vergadering over zijn bouwvallige panden. We reden de, volgens Rob, kortste en dus meest logische weg. De route was enigszins vergelijkbaar met het trekken van een rechte lijn op de kaart tussen kamer 4.31 en zijn voordeur en verliep derhalve dwars over grachten, over daken en gevels, binnenplaatsen en door winkels. Kortom, ik heb nog nooit zo lang gedaan over twee kilometer binnenstad en het symboliseerde de denkwereld van Rob ten voeten uit.
In 1938 werd Rob geboren in een Joods gezin. Hij raakte zijn familie grotendeels kwijt in de oorlog. Rond de jaren zeventig kocht hij de huizen in de Leliedwarsstraat en de Egelantiersgracht. Het was een complexe man. Hij had zijn vriendelijke, aimabele kant en een lastige, destructieve kant. Iedereen die m ontmoette leerde deze kanten kennen en maar weinige hielden het volgens mij echt lang vol. Ik ook niet, ook al bleef ik tot aan het einde hem groeten en of een kort praatje houden; dat lukte altijd wel. De laatste jaren kwam hij steeds minder buiten de deur, grotendeels door fysieke malheur.

Terwijl ik terug fiets na het kerstdiner, denk ik aan een ander markant persoon in mijn herinnering, namelijk aan Boudewijn Staartjes. Hij is al ca 15 jaar geleden naar de eeuwige jachtvelden gepromoveerd, en de laatste keer dat ik m zag was ook rond de kerst. Laren was toen, eind 2008, besneeuwd en de kinderen waren mee. Van Boudewijn heb ik ontzettend veel geleerd, vooral van hoe je dingen niet moet doen. Toch hield ie zich aardig overeind tussen al de door hemzelf gedraaide drollen waar hij in uitgleed; een unieke vent vol tegenstellingen. Hij is 57 geworden, zo oud als ik nu ben. Tijd om over hem een verhaal te schrijven, voordat hij door iedereen vergeten is.

Zie: Boudewijn

Staartjes

Het is opvallend hoe de laatste maanden steeds meer de aandacht van de media tussen de coalitiepartijen is verschoven. Ik lees weinig meer over de PVV en de BBB, maar het blijft rommelen in de NSC en de laatste weken de VVD. Vooral de ‘linkse’ media hebben hun pijlen gericht op Yesilgöz en consorten. Het is voor veel linkse mensen zoals ik fijn om te zien hoe een rechtse machtspartij, een partij die na de teloorgang van het CDA al dertig jaar structureel in landelijke regeringscoalities te vinden was, veelal als de grootste partij, aan het versplinteren is. Rechts is sowieso de laatste jaren gefragmenteerd geraakt, maar dat de VVD zo zou schiften in minimaal twee kampen, hadden zelfs de grootste vijanden niet kunnen bevroeden.

Volgens mij is het een natuurlijk proces. Als een boot vol in de wind vaart, klappert het ene zeil nou eenmaal vaak anders dan het andere zeil. Tegenwind hebben ze nu zeker. Door links jarenlang als vijand te zien, zagen ze het gevaar van rechts te laat aankomen. Toch is er weinig veranderd, want de VVD is en blijft een samenraapsel van ras-opportunisten. Enerzijds is er de groep van ‘emo-liberalen’ die door het geblaf van Wilders oprecht bang is geworden voor de moordende en verkrachtende groep asielzoekers of migranten die binnenkort door ons land dreigen te trekken en vindt dat de VVD dit enorme gevaar veel te lang onderschat heeft. Anderzijds is er de groep ‘neo-liberalen’ die migranten als verdienmodel blijft zien in de vorm van moderne slavernij en ze, gelijk de jaren tachtig, breeduit wil inzetten om het kapitalistische erfgoed overeind te houden. Daartussenin zweven wat kleine dolende groepjes met hun eigen ach-en-wee opvattingen over ‘hoe het allemaal zo mis kon gaan’ en ‘Mark, we missen je nu al’.

Yesulgöz blijft ferme taal prediken die weinig meer van doen heeft met welke liberale traditie dan ook, maar ze weet dat het hard poepen is als de boel op uiteenvallen staat. De leden blijven vast wel geloven in een Messiah die de boel tzt weer bij elkaar harkt en de VVD weer de grootste maakt, maar de kiezer zal minder geduld hebben. Vooral de rechtse kiezers die zich door Wilders bang hebben laten maken voor moslims en asielzoekers zullen De Grote Leider belonen met hun stem. Door het woord van Geert te echoën lijkt Dilan te proberen de kiezer terug te winnen. Volgens mij een kansloze exercitie want als de rechtse kiezer is bang gemaakt met deze anti moslim/ islam/ asielzoeker- pietpraat, dan zal die zal niet snel de rust hervinden door een warrig pruttelend dametje met een Turks-islamitische achtergrond.

Het hele debacle is echter door de VVD zelf veroorzaakt. Ten eerste door je eigen vijand te creëren. Lang geleden, toen Bolkestein zo slim was om tijdens Paars 2 het met iedereen ruziemakende keffertje uit Venlo als joker in te zetten om het linkse deel van het parlement weg te zetten. Ruziemaken deed hij echter met iedereen, ook met partijgenoten en niet veel later werd ie uit de partij gejonast, ook al leek hij de eer aan zichzelf te houden en de PVV op te richten. Na meerdere mislukte kruistochten (Europa uit, Moslims eruit en de gulden terug) richtte hij zijn pijlen op het asielbeleid. Met dat laatste had hij een gevoelig punt, want het was al jaren onder Rutte een blinde vlek, een van de vele. De Spreidingswet kwam veel te laat mede waardoor Ter Apel overliep en dat voedde de tsunami- lulkoek van Geert. De VVD is nu definitief uitgegleden in de zelf gedraaide drol van weleer.

De tweede oorzaak van het verval is Mark Rutte. Weliswaar een enorme kiezersmagneet maar een zeer zwakke crisismanager. Het laatste kabinet viel niet zozeer door asiel maar omwille de falende achterkamertjes- en torentjespolitiek van Mark. Het NSC ontleent zijn bestaansrecht aan het toeslagendebacle, het coronabeleid was op zijn zachtst gezegd hemeltergend en uitblijven van een gedegen aanpak van het Groningse aardbevingsgas is een miljardenstrop geworden. Het uitblijven van een visie op onze demografie en de bijbehorende volkshuisvestingsstrategie leidde tot het verder vastlopen van het huisvesten van het volk. De VVD schafte enige jaren terug juist het ministerie van Volkshuisvesting af; Blok vond t wel welletjes zo en dacht dat de overheidstaak volbracht was. Tezamen met het uitblijven van spreidingsbeleid, het teruglopen van het aantal sociale huurwoningen met meer dan 100.000, hoofdzakelijk veroorzaakt door een verhuurdersheffing leidde onder andere tot een asielcrisis waar onze Geert garen bij spint.

Een derde reden is voor het verval is dat tijdens de verkiezingen in 2023 Yesilgöz geen sterke indruk maakte. Net als Mark heeft Dilan geen visie, geeft links, antisemitisme en moslims de schuld van falend rechts beleid en de deur open zetten voor Geert tijdens de campagne bleek een enorme strategische blunder. Ik vermoed dat ze haar karwei wil afmaken maar dat zal de VVD weinig brengen. Het gaat dus hopelijk een hele lange lijdensweg worden voor de ooit zo vooruitstrevende VVD van Thorbecke.

De oplossingen zijn zo simpel, maar voor de VVD veel te hoog gegrepen. Haal de angst uit de VVD en zijn kiezers door een goede aanpak en visie voor de toekomst voor iedereen en hou op met het moslim- vijandschap en de quasi dogmatische gekakel over rechtstatelijkheid/ constitutie. Het zal onder Dilan en haar bange volgelingen niet gebeuren en dus zal ik en de rest van links Nederland de komende jaren genieten van de teloorgang van deze partij der zelfbenoemde neo-liberalen, ook al zal het helaas de nog foutere rechtse partijen doen groeien. ‘What goes up, must come down’..

De afgelopen tijd ga ik soms in de weekenden met G op pad naar bekende attracties in Amsterdam, die meer gemaakt zijn voor de toerist. Van die plekken waar je als Amsterdammer niet snel heen zal gaan. Zo hebben we een tijdje terug het prostitutiemuseum bezocht, het kaasmuseum en het seksmuseum. Deze keer stond het Holocaust museum op de agenda, mede door de commotie de week ervoor rondom de voetbalwedstrijd tussen Ajax en Maccabi Tel Aviv.

Het was een bekend verhaal natuurlijk, waar je in je jeugd al over gehoord had, maar nu in een heus museum erover vol met beeldmateriaal, teksten en spullen uit de jaren van het derde rijk. De collectie is indrukwekkend, het gebouw aan de Plantage Middenlaan, naast het kinderdagverblijf van Aldo, is wat minder catchy.

Het is er druk, er is extra bewaking en er hangt een ietwat gespannen sfeer, ook al ben ik er voor het eerst. Ik beeld me in dat het te maken heeft met de nasleep van de voetbalrellen. G en ik lopen alle ruimten door. Het doet je wel wat, ook al ben ik er niet echt geëmotioneerd door. Sommige foto’s geven de onmacht aan die de mensen, veelal joden, destijds getroffen heeft. De dood is ook veelvuldig aanwezig. Je kan je bijna niet voorstellen dat dit slechts 80 jaar geleden, een mensenleven, heeft voorgedaan, ook al zie je het gemak waarmee Wilders zich meester maakt van het publieke debat en zonder gene zowel moslimhaat predikt als joden knuffelt. Halsema worstelt en laat zeker een paar steekjes vallen, maar wint het uiteindelijk op alle fronten van haar Venlose opponent.

Na het bezoek gaan we naar het herdenkingsmonument bij de Weesperstraat waar alle namen van de Joodse slachtoffers in bakstenen zijn gegraveerd. Het is een monument wat niet echt de schoonheidsprijs verdient, maar door de omvang en de sobere lay out van de bakstenen met tekst toch wel indrukwekkend genoemd mag worden. De glimmende bovenzijde, die als een soort kitscherige kroon op de muren prijkt, snap ik helaas niet.

Bij het er naartoe fietsen gok ik hoe vaak de naam Querido zal voorkomen; ik schat ca 30 keer. Ik heb het mis; het zijn er ruim 100. Rond ca 1985 stonden er iets van 20 Querido’s in het Amsterdamse telefoonboek. Amsterdam, de thuishaven van de joden in NL, zeker van de Querido’s. Je kan er dus wel vanuit gaan dat meer dan de helft van de naamgenoten in de oorlog om zeep zijn gebracht. Er zit één Daniel Querido bij, een man van 43 toen hij overleed.

De opa van mijn vader was de laatste ‘volle’ jood in mijn familie. Hij brak al op jonge leeftijd met de kerk, ontpopte zicht als overtuigd atheist, iets wat hem en zijn nageslacht waarschijnlijk (deels) gered heeft gedurende de oorlog. Een ‘mazzeltje’ kan je zeggen. Het had dus maar weinig gescheeld.

Al drie jaar duurt het. Er leek maar geen eind aan te komen. Toch is de bouw van het laatste huisje over het dode punt heen. Eindelijk. Nog een paar loodjes..

Het plan was om met de laatste IGLEO blokken, die ik een jaar of acht geleden heb laten maken, wederom een experimenteel huisje te bouwen. Nu eentje die bestaat uit functionele houten kisten, minimaal qua volume, mooi passend op elkaar. De IGLEO blokken worden er omheen geplaatst ter isolatie, maar ook om het gezicht te bepalen en met een boodschap. Het project is eerder een kunstwerk om in te wonen, dan een huis met een statement.

Rondom, over de vier gevels worden diverse woorden geplaatst in de vorm van een anagram per gevelvlak: GOUD ZIJ MET ONS. Het karakteriseert de huizenmarkt in Nederland en meer dan dat. De doorsnee Nederlander baseert zijn bestaansrecht tegenwoordig op de woning waarin hij of zij woont. Als je geen vaste woon- of verblijfplaats hebt, deed je al jaren niet meer mee, maar als je tegenwoordig niet over een flinke berg munten beschikt, kan Nederland weinig voor je betekenen. Sociale huurwoningen zijn tegenwoordig ook duur, zeker zonder huursubsidie, maar de bewoners daarvan bouwen geen overwaarde of vermogen op. Huiseigenaren, zeker de vermogende daaronder, doen dat wel, ook niet voor niks. Zonder koopwoning doe je niet mee, ben je een verliezer. Wonen draait om geld en geld om wonen.

Het nieuwe huisje symboliseert dus de huizenmarkt, zowel huren en kopen, en ziet er straks derhalve ook uit als een gestapelde berg goudstaven met de cynische tekst. Op de achtergrond speelt ook mee dat het IGLEO- bouwsysteem, ooit door mezelf bedacht, uiteindelijk bedoelt was om met mijn twee partners, Othmar en Sven, geld te verdienen. Veel geld. Het heeft niet zo mogen zijn, op zich niet zo erg, maar de stapel met goud met IGLEO aan de zijkanten, licht zichtbaar in de blokken, gaat daar ook een beetje over. Het bleek geen product om vet geld mee te verdienen, zeker niet als je partners alleen voor snel geld hun bed uitkomen. Was succesvoller geweest als bouwsysteem in rampgebieden of zo; lekker goedkoop en doeltreffend, iets waar de Nederlandse bouw niet op zit te wachten, maar in arme landen juist het verschil kan maken.

De onderste laag is voor de voorzieningen als water, riool, elektra, die erboven voor een wc en een woonkamer, daarboven een douche en slaapkamer en bovenop een dakterras. Licht en verplaatsbaar, ruim zes meter hoog en ongeveer 3 bij vier meter in oppervlak. Ik hoop dat niks voldoet aan de bouwregelgeving, vandaar het bordje: Betreden en bewonen op eigen risico!

We hebben een nieuwe vijand onder ons: de Fatbike. Opgepast, want voor je het weet lig je er onder.. Al meer dan tien jaar worden er elektrische fietsen in ons land verkocht. Waren ze in het begin erg prijzig en weinig opvallend en daarom prima passend bij de wat ouderen onder ons, tegenwoordig zijn ze hip, onder de jongeren tenminste, en relatief betaalbaar. Ik snap dat je als jongetje van 14 niet betrapt wil worden op een fiets waar oma’s op rond rijden, ook al zijn ze duurder en degelijker gebouwd. Nee, de fatbike is dé manier om je ‘cool’ te verplaatsen, voor jongeren tenminste.

Conservatief Nederland heeft de aanval op deze fatbikes en hun berijders geopend. Zelfs Lubach besteedde er een item aan. Je kon er de klok op gelijkzetten. Natuurlijk, er wordt soms te hard mee gefietst, jongeren houden zich vaak niet aan verkeersregels, maar whats new? Sinds jaar en dag zoeken jongeren naar elementen waarop ze zich kunnen onderscheiden van de oudjes. Of het nu muziek betreft, vervoermiddelen, kleding of haardracht, het hoort bij de mens. De tegenreacties van de ouderen, de gevestigde orde, zijn minstens zo herkenbaar; de Dam hippievrij maken, het Maagdenhuis ontzetten, de smartphone verguizen, enzovoort.

Er wordt naarstig gezocht naar extra wetgeving, want dat de oudjes met geld al jaren de wegen onveilig maken is tot daar aan toe, maar de jongeren, nee dat kan toch echt niet. Een speciale wet gebaseerd op de dikte van de band (hoe bedenk je het) is al aangenomen en diverse gemeentes hebben al nieuwe rollerbanken aangeschaft om het tuig op de bon te kunnen slingeren. Serieuze media schrijven met grote regelmaat negatieve stukjes, vaak refererend naar nog lopende onderzoeken die onze vooroordelen straks genadeloos gaan onderbouwen.

Arme jeugd. Leer je met maatschappijleer dat Nederland een ‘vrij’ land is, kom je er achter dat dat niet voor jongeren geldt. Mijn tip is; gauw oud worden en meedoen aan al dat conservatieve gezeik waar Nederland meesterlijk groot in is geworden.

Ze zijn onopvallend, weinigen hebben last van ze, passen zich prima aan aan onze normen en waarden, maar onze vers gekozen leiders in Europa zien ze maar al te goed en hebben een enorme hekel aan ze waardoor deze leiders noodwetten willen invoeren om ze te verwijderen en ze geven ze de schuld van al hun eigen falen en alle andere onheil dat zich in onze westerse landen afspeelt. Rara wie zijn ze?

Tip 1: het zijn deze keer geen joden.
Tip 2: ze zijn niet blauw en wonen ook niet in champignons.
Tip 3: dit is niet een flauwe moderne variant van een oud sprookje over de keizer en zijn kleren ook al zijn er vele parallellen.
Tip 4: dit raadsel lijkt enorm op een Duits raadsel van ongeveer 100 jaar terug. 

Rarara?

App je antwoord voor 11 november naar geert@thepalaceofrightwingconspiracy.gov en maak kans op een bruin maatpak en bijpassende pet ooit ontworpen door Hugo Boss!

Onze Joodse medeburger heeft soms last van een slecht lange termijn geheugen.. Ik wil het woord ’troeteljood’ niet in de mond nemen, want dan verlaag ik me tot dezelfde retoriek als de meester himself.

Het was alweer 20 jaar terug dat ik voor het laatst Barcelona aandeed. Mooie stad, vooral bekend om zijn architectuur wat mij betreft, ook al zullen anderen de voetbalclub als meest toonaangevend beschouwen. Het meest opvallende bouwwerk is de Sagrada Familia, de tempel van de heilige familie. We waren slechts twee dagen in Barcelona, G en ik, en we brachten een bezoekje aan Lou, die daar stage liep. Een bezoek aan deze in aanbouw zijnde kerk is wel het minste wat je kan doen als je Barcelona aandoet.

Was ik bij eerdere bezoeken onder de indruk van de experimentele vormen van het toen nog niet op de helft zijn van de bouw, nu was ik minder enthousiast. Nu het zijn eindvorm begint te krijgen, zie je al die religieuze onzin die er aangeplakt wordt; beelden, teksten en vele figuratieve vormen, onderdeel van de symboliek die de katholieke kerk zo katholiek maakt. Ik kan echter veel meer genieten van de ruwe vormen en het materiaal, de torens en de rest van de constructie, delen die nu grotendeels achter een decoratieve laag zijn verdwenen.

Gotische middeleeuwse kerken hebben vaak een mooie balans tussen constructie en decoratie en ik dacht dat met La Sagrada Familia Gaudí een mooi voorbeeld zou maken van een modernere, 19e-eeuwse vorm van de gotiek in de traditie van de neo-stijlen aan het einde van die eeuw. Helaas, ik vind het alleen maar onsamenhangender worden nu het einde nadert en mis de balans die zijn woonhuizen, stadsvilla’s en park-ornamentiek wel hebben. Velen zullen er blij mee zijn, maar ik ga niet meer naar Barcelona voor deze kerk. Purtroppo! Gelukkig heeft André Citroen subtiel zijn stempel gedrukt op het straatbeeld voor de deur. Een fijn lichtpuntje..😉

Al een tijd waart er in Nederland de zevenvinkjes-beeldspraak. Voor de nieuwkomers; zeven vinkjes betekent dat je geboren bent voor het succes of zo. Dat alles meezit. Tenminste, ik geloof dat dat de bedoeling is. Sander Schimmelpenninck is zo iemand, geboren als man, getogen met een gouden lepel, gestudeerd enz. Hij zit er zelf geloof ik het meeste mee. Ik lees weinig over die zeven vinkjes, maar als ze ergens ter sprake komen, komt Sander ook voorbij in het gesprek.

Ik ken Sander nauwelijks. Heb ooit het huis van zijn ouders gerestaureerd met Frederik, op een moment dat hij als jong volwassen puber op het punt stond het ouderlijk huis te verlaten naar een of andere upper class kak opleiding in ik meen Engeland. Aardige jongen vond ik destijds, kan niet anders zeggen, maar veel meer weet ik niet van m, mede daar ik hem nauwelijks volg. Af en toe krijg ik een column van m doorgestuurd waarin hij zich bijvoorbeeld opwindt over de verkiezingswinst van de PVV of zich ergert aan een andere rechtse misstand. Soort ‘salonsocialist’ zouden ze m in de jaren tachtig genoemd hebben. Toch blijft hij voor mij onlosmakelijk verbonden met die verschrikkelijke vinkjes-metafoor en hij zelf lijkt er ook maar niet los van te komen.

Het mooiste kenmerk van de zeven vinkjes is, dat vrijwel iedereen die aan de criteria voldoet, steevast het achtste vinkje mist. Dat vinkje is in principe facultatief in te vullen, maar kan je het mooist omschrijven als, vind ik, zelfreflectie. Of de Sander, Donald, Charles of welke willekeurige naam ze dan ook hebben, ze hebben veelal iets essentieels in hun jeugd gemist dat ze de rest van hun leven in de weg kan blijven zitten. Hoeveel geld ze ook van hun pappie hebben meegekregen, hoe mooi ze ook zijn afgestudeerd in de rechten of economie, hoe fantastisch het netwerk ook is wat ze door de jaren heen bij elkaar hebben gegolfd, velen krijgen het maar niet voor elkaar om als ze in hun spiegel kijken, ook daadwerkelijk iets te zien. Als het allemaal in de jeugd zo mee zat, zal je toch iets moeten bedenken, iets van tegenslag of zo, iets wat je zal moeten overwinnen om verder te komen. Zeg maar het na de hockeytraining net iets te langzaam door het Amsterdamse bos lopen om daarna de bus naar huis te missen, in plaats van het opgehaald worden door je ouders.

Donald vind het allemaal wel best zo. Zeven vinkjes, geld zat om vrouwen, kinderen, golfbanen, waarheden en jachten te kopen, hij vindt het allemaal prima. Nul zelfreflectie ‘and he couln’t care less‘. Charles lijkt in de decennia voor zijn koningsschap genoeg leergeld te hebben betaald om in zijn nadagen toch met enig inzicht te kunnen navigeren. Sander is nog zoekende, tuurt maar in die spiegel van zelfreflectie, blijkt wederom uit de titel van zijn column, maar lijkt nog weinig te zien. Sorry Sander, het blijven doorzaniken over je vinkjes is minstens zo sneu als het ontkennen ervan. Je bent nog jong, stop met die suffe columns en ga wat zinnigs doen.

Sedert een kleine twee jaar, toen ik het oude bankstel in Laurino definitief in stukken zaagde en in de open haard stopte, heb ik een zoekterm open staan op Subito, de Italiaanse variant van Marktplaats, waar mij dagelijks alle nieuwe ‘divani’ worden aangeboden. In die periode, oké, ik keek niet dagelijks maar wel met grote regelmaat, kwam het ene na het andere onbegrijpelijk lelijke bankstel voorbij. De zoekterm beperkte zich tot de regio, Salerno, maar ook als je er verder omheen keek, was het als het leuk was, óf veel te duur óf veel te ver weg, meestal allebei.

Afgelopen weken waren June en haar vriendinnen op bezoek. Tijdens dit uitermate geslaagde samenzijn werd ook door haar nadrukkelijk het gemis van een echte plofbank duidelijk gemaakt. Ik besloot om er werk van te maken en na een avondje struinen, wederom op Subito maar ook bij commerciële websites, maar echt iets leuks en betaalbaars was er niet te vinden.

1 augustus werd de dag der verlossing; zowel op rijdbare afstand als zeer betaalbaar de ideale plofbank. Gewoon op Subito. De afspraak ging soepeltjes. De verkoper, Antonio, een bijzonder vriendelijke man, goed Duits sprekend en een evenzo vriendelijke vrouw, nodigen me uit om de bank te bekijken. Nu denk je waarschijnlijk; zouden alle Italianen Antonio of Tony of zo heten? Nee, sommige heten anders is mijn ervaring. Maar goed, ik reed met de Setra naar Sassano, hemelsbreed misschien 25 km, maar meer dan een uur rijden met de bus. Mooie route, dezelfde weg terug, net zo mooi, maar het bankstel zelf overtrof alle verwachtingen. De plofbank is binnen en beter dat dit is er niet te vinden voor die louzy 100 euro plus brandstof die het mij gekost heeft.

Niet ruim van te voren gepland, maar toch gegaan; een zomertripje naar Laurino via Barcelona. Het is leuk hoor, zon huisje in Italie, maar je moet er wel af en toe je neus laten zien. De stage van Lou in Barcelona en een heen en weer tripje naar Laurino gecombineerd in juli was het plan. G wilde mee; in februari had ze genoeg van me, in mei was het weer aan en na wat gestuiter zijn we eind juni vertrokken met de mahoniebruine Setra. Fijn om haar erbij te hebben.

Na een week reizen kwamen we in Noord Spanje aan. G had nadrukkelijk Dali op de agenda gezet en het leek mij ook leuk om deze meester van het surrealisme eens goed te aanschouwen. Het was alweer 40 jaar terug dat ik me plichtmatig in deze en andere baanbrekende heren der schone kunsten heb verdiept.

Na zowel het Dali museum als zijn buitenhuis in Portiligat en het kasteel van Gala bezocht te hebben, zijn we naar Barcelona gereden. Een dagje Gaudiaanse architectuur maar ook een bezoek aan het museum van Miró. Vanzelfsprekend ff met Lou geluncht, die toevallig ook Lynn meenam. Kortom een geslaagde exercitie en de dag erna met de pont naar Civitavecchia.

Na Civitavecchia gearriveerd in Laurino. In Roccadaspide nog wel onverwacht een bumpertje van een dramatisch geparkeerde auto meegenomen, maar de thuiskomst was naar wens. De kleurrijke kamers sluiten mooi aan bij de rest van de avant-garde kunstenaars, ook al ben ik stukken minder begenadigd.

Na Inge is dit jaar, volkomen onverwacht, ook Johan vertrokken naar de eeuwige jachtvelden. Half mei nog met m gesproken, onder andere over een bbq als het weer daarvoor ruimte biedt, maar helaas kwam het daar niet meer van. Als ik het goed begrepen heb wegens een longembolie het ziekenhuis in en daarna helaas plotseling overleden bij het er weer uit gaan.

Johan kende ik al van de middelbare school. Even zaten we bij elkaar in de klas. We waren beide een beetje einzelgängers en trokken in die periode regelmatig met elkaar op. Waar mijn schoolcarriëre een succesvolle eindsprint werd, struikelde Johan steeds meer over zichzelf en de omgeving. Het Lely heeft hij nooit afgemaakt, ook andere opleidingen mislukten maar ik hield contact met m, de ene periode wat closer dan de andere. De laatste jaren bleef het veelal bij een bbq of twee in de zomer, een verjaardag en een paar telefoontjes. Niet lang geleden zijn ook zijn pleegvader Hans en zijn moeder Joke gaan hemelen, maar dat het leven van Johan zo kort zou duren, had ik niet verwacht en hijzelf denk ik ook niet. Ook Johan zal ik missen; er is geen tweede Johan, met al zijn weetjes over American Football, de VS in het algemeen en diverse gevleugelde al dan niet ironische opmerkingen als: “I am bisexual; if I want sex, I have to buy it”. Ons tripje naar mijn huis in Italie zit er helaas niet meer in..

Kraanen

Verleden jaar heeft Martin onze ID19P uit 1962, een van de laatste met eerste neus, overgenomen en in de afgelopen winter na een paar verbeteringen en reparaties op NL kenteken gezet. De ID doet nu haar rondjes en ik denk dat ze bij Martin erg op haar plek is. Niet dat La Paix een verkeerde plek was, maar de stilstand voor meer dan veertig jaar voelde als een dame die veel te vroeg met pensioen is gegaan. Geen rij auto derhalve, maar met regelmatig gebruik oud worden; iets wat de mens ook het beste past.

In bijennesten gaat het ook zo: de toekomstige koninginnetjes worden extra in de watten gelegd. In NL ook. Ze gaat haar miljoentjes toch maar gebruiken want ze geeft door al die bedreigingen wat extra kosten moeten maken. Tis wa. Erg logisch, maar wacht ff, ze waren toch al een van de rijkste families van deze wereld? En wat we er voor terug krijgen van prins Pils en zijn nageslacht is al jaren erg ondermaats. Lintjes knippen, voorgekauwde troonredes, kleine schandaaltjes. Na ja. Afschaffen die hap, zou ik wederom zeggen.

Na de verkiezingsoverwinning van oktober likt links de wonden en is rechts fanatiek aan het ‘formeren’. Nou ja, links en rechts zijn metaforen uit het verleden om de verschillende meningen te categoriseren, maar ze zijn steeds lastiger te gebruiken in het huidige politieke spectrum. Ook de partijen en politici zelf glijden uit in deze ooit zelfgedraaide drol, want nu PVV, BBB, NSC en de VVD met elkaar aan tafel zitten, zie je dat de meningsverschillen op rechts nog nooit zo groot zijn geweest. BBB en NSC, de nieuwe spelers aan het front, zijn belangenpartijen die zich richten op boeren en op fatsoenlijk bestuur, de oudere VVD en PVV hebben hun achterban zitten in rijk en arm Nederland. Vooral bij de laatste twee zit overduidelijk een grote belangenkloof, maar ook voor het NSC zal het zwaar poepen worden om met de andere drie tot een fatsoenlijk bestuur te komen. Het gevolg is wederom een lastige en langdurige formatie. Een bruine puzzel van vier stukjes die niet op elkaar passen.

Er is echter ook wat goeds aan deze puzzel. Het maatschappelijke draagvlak is relatief breed; boeren, ondernemers, armen en laagopgeleiden zouden zich prima kunnen herkennen in het kabinet. Ons land kent van oudsher een democratie van de meerderheid, waarbij de helft plus 1 over de andere helft min 1 een regeert. Dat zal nu niet anders zijn, maar als het bestuur in alle lagen van de bevolking en de economie zijn grondvesten heeft, verzacht het wel de pijn. De groepen die niet vertegenwoordigd zijn, bijvoorbeeld de ‘linkse elite’ en mensen met een ander geurtje en kleurtje, staan langs de zijlijn en daarmee ontstaat ook stilstand in de milieuproblematiek en sluimerende vormen van raciale discriminatie. Of het wat wordt en waar het toe leidt; we wachten het af. Grootste geruststelling is toch wel dat Thierry aan de zijlijn staat. Zoals vanouds worden bij de formatie de belangrijkste beslissingen genomen in de achterkamertjes en wandelgangen, ver buiten het vizier van de kiezer en de media. Ik ga in de Uniqlo al vast op zoek tussen de donkere terrakleuren naar gedistingeerd bruin.

Geland in Zunderdorp. De boel was redelijk zoals ik het achtergelaten had, maar genoeg te doen. Op zich fijn, maar helaas ook slecht nieuws. Al een maand ligt er een overlijdenskaart te wachten. Ingeborg blijkt te zijn overleden.
De laatste vijftien jaar geen contact meer mee gehad, maar in de week van haar overlijden, toen ik in Suriname zat, moest ik aan haar denken. 5 februari is haar verjaardag, gelijk met die van Paul en Victor. Ik dacht overigens sowieso met enige regelmaat aan haar, net zoals ik aan andere mensen denk die ik vaak lang niet meer heb gezien of gesproken. Was haar langzaam uit het oog verloren toen ik aan de kinderen ging. Geldt wel voor meer mensen. Geen gedoe mee gehad, gewoon weggeëbd.

Inge was een studiegenoot uit de jaren negentig. Iets ouder dan ik, want ze was oorspronkelijk politicologie gaan studeren, alvorens halverwege te switchen naar bouwkunde. We waren beide woonachtig in Amsterdam en reisden soms samen naar Delft. Ook beide eeuwige studenten, nou ja, in ieder geval wel lang; bij haar schoot het evenmin op als bij mij. Ze had twee zussen, de tweeling Sabine en Karin. Haar vader overleed vroeg, in het begin van onze studietijd, haar moeder ging kranig door.
Destijds een wat sprieterig meisje met een pony en veelal kort haar. Aan make-up deed ze niet. Alternatief, maar niet trendy. Een zeer herkenbare lach die ze vaak liet horen. Een lieve vrouw, zat geen kwaad in, maar ook wel complex. Ik merkte op dat haar hoofd nooit stil stond. Hoofdzaak en bijzaak liepen bij haar flink door elkaar heen. Gekke dingen met haar meegemaakt. Ze is ook een paar keer meegegaan naar Frankrijk in een bouwploegje. Dat organiseerde ik zo af en toe in de jaren negentig en begin deze eeuw. Ze vond het leuk, ff weg uit de stad, tussen de klussers. Ook een periode veel met haar gefietst. Van skiën en schaatsen moest ik nooit veel hebben, dus dat mocht ze alleen doen, maar fietsen was leuk. Af en toe deed ze wat tekenwerk voor me. We zaten altijd in relaties en ondanks dat het een vriendschap bleef, was er toch iets extra tussen ons. Geen passionele liefde, maar ook niet alleen vriendschap. Misschien kwam het doordat ze iets kwetsbaars had, maar iets gaf haar wat extra’s, iets speciaals. Wat een vrouw een extra plekje in je hart geeft, bij mij tenminste.
Toch verwaterde het tussen ons. Eigenlijk wel jammer, zeker nu ze dood is. Geen kans om ff bij te praten, geen potje kaarten in de aula van het verzorgingstehuis of op een bejaardenboot. Zonder dat ik haar miste, mis ik haar nu enorm.

Aarts

Ook een mooie escape uit het natte Nederland; Fennemiek en Frederik in India, de Taj bezoekend. Ga ik ook doen. Vroeg opstaan en een wakkere gids goed tippen levert het beste resultaat. Nu nog een leuke reislustige dame om dit avontuur mee op te pakken!