Daniël Querido is lekker bezig…

Het is alweer bijna een jaar terug, toen we afscheid moesten nemen van onze YB. Voor de directe familie is het nog immer een klap, maar ook de vrienden en bekenden zoals ik missen m nog iedere dag. De motorolie op het grindpad is weliswaar aardig vervaagd, de zurige walm van de twee liter luchtgekoeld hangt nog in menig neus en ik draag nog met trots de zwarte aanslag onder mijn nagels als een bejaarde Duitse oorlogsheld zijn ijzeren kruis. YB is uit ons leven gerukt door pure hebzucht en de pijn blijft, maar de herinneringsbijeenkomst afgelopen zondag maakte een hoop goed. Het is mooi om het verlies te kunnen blijven delen met al die mensen die mooie herinneringen hebben aan het trotste stukje hoogwaardige Duitse techniek. De ‘memorial’ was indrukwekkend en menig traan werd oprecht geplengd, herinneringen uitgewisseld en ook al was de koffie en cake ingeruild voor blikjes zwerverbier in de juiste kleurstelling, het gevoel was goed en saamhorigheid vierde de boventoon.
Vandaag rende ik mijn vaste trainingsrondje, nasnikkend van de emoties, toen ik mij realiseerde dat YB ons weliswaar verlaten heeft, maar zeker niet overleden is! Hij leeft voort in het grijze gebied tussen leven en dood; het parallelle universum tussen Nederland en Frankrijk. In het land waar alles anders is, waar links rechts, boven onder en blauw wit is. De bakermat van het misverstand, de uitvinders van het frietkot en het bier gebrouwen wordt door mannen in jurken.
Jet en Marijn zullen over enkele jaren in hun volgepakte Teslas met ruziënde kinderen op de achterbank, de verwekkers ervan achter het stuur gemaand, opstomen naar het Franse land om een weekje op de glamping naast het gilzwembad bij te komen van driekwart jaar Nederlands kloteweer en -werk. Ze zullen vast het niemandsland van YB doorkruisen en ik vrees met grote vreze dat hij zal verrijzen aan de horizon en beide dames met tranen in de koplampen zal verwelkomen. De hereniging zal groots zijn met een unieke samensmelting van roestig plaatstaal en menopauzend vrouwenvlees. Lang leve de Belgenwereld!

Al ruim 25 jaar verhandel ik tweede hands DS onderdelen. Tot een jaar of acht terug haalde ik het gros uit het geboorteland, vaak met Bram. De laatste tocht was met de Setra in 2019. We hadden nog geluk, want de rit was een redelijk succes door een partij die we in het Massif Central vonden, anders was het een dure tegenvaller geworden. Hield ik in die tijd Leboncoin nog goed bij en zag ik dat het allemaal vrij dunnetjes was geworden, al jaren laat ik het op zijn beloop doordat het meeste spul oninteressant is. Veelal te duur of troep dat ik al in veelvoud heb.

Nu ik in Frankrijk een ruime bocht neem onderweg naar het noorden, heb ik mij gefocust op de onderdelen van de J7. De groene waarin ik rijd is wel okee, maar mijn laatste aanschaf in het najaar in NL was echt een problemcar qua deuren. De oude tijden herrezen, want overal in Frankrijk vind je van alles en nog wat voor de meest uiteenlopende prijzen. Ik kom weer op plekken waar vroeger de DS onderdelen voor te weinig allang zijn vertrokken. De J7 zooi ligt er nog, tussen de bergen andere meuk van voor mij onbekende auto’s. Ik wordt weer blij en rij er graag voor om, nu iedere afspraak weer een stap in het verleden is. Toch kan ik het niet laten om meteen te vragen op er misschien zeer toevallig nog een beetje DS spul ligt. Helaas, niets, op een adres na. Een doosje troep van een vroege break. Ik kijk er in en zie alleen maar spul waar ik zelf nog genoeg van heb. Ik laat het maar zo, maar loop alsnog terug on de twee veercilinders achter eruit te halen. Kan het toch niet laten wat van DS mee te nemen. Je moet er wel met een loep naar zoeken tegenwoordig. De DS is bijvangst geworden.

Vanuit La Piana degli Albanesi afgezakt naar de zuidkust en op de prachtige route passeer je dan het plaatsje Corleone. Deze ‘rotte tand’ staat op de rand van het stadje. De plek, een beetje op een heuvel gelegen, en de bouwvalligheid maken het een interessant schouwspel. Als deze barokke kerk nog in goede staat zou zijn, zou ik er waarschijnlijk zo langsgereden zijn, maar in deze staat zie je ze ook hier zelden. Ik vermoed dat de kerk beschadigd is door een aardbeving, maar het kan ook bliksem- of oorlogsschade zijn of zo. Heerlijk om te fotograferen, de schoonheid der vergankelijkheid.

Al vanaf de aanschaf startte de J7 matig. Toch lukte het iedere keer weer om de motor ermee aan de praat te krijgen. Als het echt niet wilde, bleek de accu het probleem. Vandaar mijn reden tot de eeuwige uitstel, maar in Tunesië, om precies te zijn de dag dat ik vertrok bij Esmee vandaan, Bani Matir, ging het redelijk mis. Uiteindelijk via een helling opgestart en de dagen erna ook iedere keer als t beestje niet wilde, een hellinkje gevonden, maar de dag voor de pont was t echt afgelopen. Met kunst- en duwwerk de bus de pont op en af gekregen en op Sicilië een rustige plek aan een meertje gevonden om de startmotor uit te bouwen. Mijn vermoeden al een tijdje bleek juist; de koolborstels versleten. De rest ziet er nog patent uit.

Nawoord: het anker bleek ook iets beschadigd en omdat een refurbished dezelfde dag voorradig was, toch maar vervangen. Start als een dolle!

Maart 2023 staat in het teken van het Afrikaanse Tunesië. Mooi weer, vriendelijke mensen, karkassen van voormalige hotels en Franse auto’s, bemoeizuchtige agenten en huisvuil tot aan de horizon. Al met al toch een heerlijk reisland met de Sahara en de noordelijke meren en stranden. Zie ook: voorjaarsrit Tunesië. Oja, en Cafe Zanfour is vele malen leuker dan welk café ook in Zandvoort.

Ieder jaar, met uitzondering van de Coronajaren, is er weer de vermaarde Salon in Reims in maart. Dan komen de veelal oude mannen weer uit hun winterslaap om handen te schudden en schouders te kloppen in de Noord-Franse champagnestad. Het is voor velen de aanvang van het nieuwe hobbyseizoen; voor de één een gelegenheid om de oldtimer uit de stalling te halen en deze afstand in stijl af te leggen, voor de ander het moment om op zoek te gaan naar moeilijk vindbare onderdelen. Ook voor handelaren is het een begin van een nieuw seizoen; tot begin maart zijn er in Europa geen beurzen van belang, maar na Le Salon is er vrijwel ieder weekeinde wel wat te doen.
Hobby of niet, als je met je in een showroomstaat verkerende Citroen DS op pad gaat, wil je uitgebreid kunnen genieten van zo’n weekeinde. Voor een succesvolle trip is het weer zeker van belang, pech onderweg is het bekende risico, echter een ongeluk waarbij je het er zelf weliswaar heelhuids vanaf brengt maar je bolide grote schade oploopt, is natuurlijk rampzalig. Afgelopen weekeinde was Freek de pineut. Hij reed die zaterdagavond nietsvermoedend op een doorgaande weg als er vlak voor hem een medeweggebruiker een rare manoeuvre maakt. Het gevolg; drie zware schades, waarvan Freek’s DS keverbruine Pallas de grens van het total loss aardig lijkt te hebben bereikt. De snuit tot diep in de chassisbalken verbogen, plaatwerk overleden en waarschijnlijk vele andere kleine defecten zoals draagarmen, voorasdelen en hydrauliqueschade. Weliswaar verzekerd, maar toch.
Het is natuurlijk een van de keerzijdes van de hobby; voordat de auto staat te pronken is er al veel tijd en geld in verdwenen, maar als je er dan echt af en toe gebruik van maakt, is dit het laatste wat je wenst. De Pallas gaat op transport naar Duivendrecht waar Dan er weer wat moois van probeert te maken, maar het weekeinde is aardig verpest en de auto wordt er zelden beter van. Ik weet dat je een positieve denker bent, maar toch, Freek, ik heb het met je te doen!

Met grote regelmaat stapt Bram weer over het mannenparadijs. Hij is al jaren met bootjes in de weer en heeft sinds kort werk bij een Amsterdamse reder genaamd Captain Jack. De bedenker en eigenaar, Jeroen, is coronatijd min of meer begonnen met een bootje in de onderhuur bij Flagship, maar zijn aanpak is zo succesvol gebleken dat zowel de boten als de kapiteins niet aan te slepen zijn. Ik heb niks met boten, maar het rondleiden van mensen in Amsterdam heb ik vaker gedaan en het lijkt redelijk goed te verdienen. In de zomer ligt de oldtimermarkt aardig op zijn gat en ik laat me overhalen om in ieder geval de juiste papieren te halen om te kunnen varen. Examens zijn altijd een makkie voor me geweest.
Eind juli wat verschillende examens geboekt voor augustus en september en vanaf medio september op de vaart, is de planning. Drie keer proefgevaren; een keer met de grote baas, een keer met Marius en een keer met Albert en ik heb aardig door wat de bedoeling is. Roze petje erbij, alles in het Engels en mooi weer is een must.
De eerste zelfstandige rondvaart is ook meteen de verschrikkelijkste. Op driekwart van de route wil een stelletje uit de VS van boord want mevrouw heeft een halve fles Chardonnay naar binnen getikt en dat moet er vlak voor het einde weer uit. Het heeft die ochtend geregend en de boot is nog nat dus glad hier en daar. Ik parkeer de toeristensloep tegen een andere boot aan op de Keizersgracht en wiebel de twee jonge doch corpulente Amerikanen de andere boot op. Direct vaar ik weer weg nadat ik mijn touw heb gelost. Uit een groepje van vier Finnen trekt er eentje opeens diagonaal een sprint over de boot en springt overboord richting de boot waarvan ik net het touw heb gelost. Waarom is niet helemaal duidelijk, waarschijnlijk ook toilet. Hij is lang en mager en met zijn ene voet staat hij op de boot aan de kade, met de andere op onze sloep, een meter water tussen de boten. Ik schrik en vaar gauw weer terug naar de kade. Ondertussen buigt hij licht voorover waardoor zijn mobieltje uit zijn zak in het water valt. Zijn gezicht straalt een diepe vorm van teleurstelling uit, begrijpelijk als je halve leven eindigt op een Amsterdamse grachtenbodem. Als de boten weer tegen elkaar aan liggen kijkt hij nog even beteuterd naar beneden maar zegt verder niks. Ik zeg sorry, zeg dat ik m verder niet kan helpen helaas en duw de boot weer af. Na een meter of vijftig vragen de overige drie Finnen of ze ook van boord mogen, liefst terug op dezelfde plek als waar hun medereiziger is afgezet. De vertraging is nu toch al dusdanig dat dit wat mij betreft er ook nog wel bij kan, dus ook deze drie zet ik af. Ze geven aan er erg dankbaar voor te zijn, want hun telefoonloze vriend is een ‘retard’. Dat had ik weer…

Op dit moment, zondag 26 februari, wordt er in Amsterdam gedemonstreerd tegen het woonbeleid. Het protest concentreert zich op het lauwe beleid bij het herbestemmen van bestaande bouw en dat er te veel gefocust wordt op nieuwbouw, waar ook weinig van terecht komt. Wat beide gebieden, bestaande bouw en nieuwbouw, kenmerkt is de grote belemmering die wetgeving opwerpt. Ook in dit protest gaat de wijzende vinger naar het bestuur, of het nou het landelijke, provinciale of stadsbestuur betreft. Het klopt dat de diverse besturen niet vrijuit gaan in deze problematiek, maar hun fouten zijn al jaren geleden gemaakt door wetgeving te creëren die een gerichte aanpak vandaag de dag ondermijnen.

De verleiding is groot om nieuwe woonwijken te ontwerpen, geld te genereren en vooral het te zoeken in veel vergaderen om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen. Het landsbestuur heeft positivo Hugo de Jonge opgedragen om dit proces in gang te zetten en hij is, zoals gewoonlijk bij Hugo, voortvarend van start gegaan met zijn circa twintig al dan niet afgestofte utopische nieuwbouwprojecten. Samen met Ton heb ik ook vanuit een nieuwe visie ontwerpen gemaakt, mede bedoeld om wetgeving te omzeilen, in de hoop dat het wat reuring zou brengen in de tent, maar ook het Amsterdamse stadsbestuur verschuilt zich achter bestaande wetgeving, bang als ze zijn geworden voor de burger, hard werk en het uitsteken van de nek. Helaas zal de naïeve Hugo, ondanks al zijn miljarden en boute plannen een vergelijkbaar lot beschoren zijn als het onze. Tezamen met vele anderen zullen we aansluiten in de lange rij van Don Quichots, de seniele zestiende-eeuwse ridder waarmee ik mijn initialen deel. De grote vijand is niet het gebrek aan creatieve ontwerpen, geld of grond, maar het juridische moloch dat ons al ruim 120 jaar beperkt in ons denken en creëren. Kortom, ridder Hugo moet zijn strijdtoneel niet zoeken in landelijke bouwlocaties en de wereld van aannemers en pensioenfondsen, maar verleggen naar het aloude Den Haag en bij andere direct bij bouwwetgeving betrokken besturen. Een frisse gedegen aanpak begint bij nieuwe wetgeving en dan heb ik het niet over de doodgeboren Nieuwe Omgevingswet.

Nadat het januaribezoek weer afgetaaid is naar Nederland, heb ik mijn tanden gezet in het schilderwerk van de badkamer, de woonkamer en de keuken in Laurino en geprobeerd de daklekkage in camera una op te lossen. Verleden jaar heb ik de badkamervloer ook groen geschilderd maar dat liet los door een verkeerde mengverhouding. Nog maar een keer proberen. De lelijke plekken in de woonkamer aangepakt met een Mondriaan-achtige invulling. De keuken met een fris kleurcontrast tussen wit en paars. Het roze van verleden jaar en de gevlekte roze-bruine vloer bevielen me niet. Ik denk dat het wit te kwetsbaar is, maar ik gooi er voor de zekerheid nog een extra laagje transparante botenepoxy over en dan zien we wel wanneer de wal het schip gaat keren.

Het schilderwerk in Laurino vordert gestaag, maar des avonds heb ik weinig meer te doen dan koken en een beetje internetten. Marktplaats is dan een mooie locatie om enerzijds de lauwe oldtimermarkt in de gaten te houden en anderzijds de tijd te doden. Nu steek ik mijn liefde voor de Citroen DS en andere stukjes Europees design niet onder stoelen of banken, maar stiekem vind ik de wat ordinaire creaties van over de oceaan ook de moeite waard. Liep ik verleden jaar vast op een tip van Jacko op een groene Greenbrier in de VS, dit jaar kijk ik af en toe verlekkerd naar bijvoorbeeld de bovenstaande AMC Matador Barcelona coupé. Staat er al een tijdje op, zal wel wat mee aan de hand zijn, maar hoe mooi/lelijk hij ook is, in Europa zouden ze zo’n orgel niet van de lopende band hebben kunnen wurmen. Niet dat ik er zelf veel in zou rijden, maar ik zou m met liefde uitlenen aan de Sjonnie van onze camping; Marco. Ik kan het niet aanzien dat nadat zijn groene BMW van het strijdtoneel verdween, er van die kleine truttenautotjes als zijn zuurstok-paarse Micra en een blotenbillen-witte altijd stukke Twingo over het terrein slingeren. Gisteren verscheen er een Corvair station op Marktplaats. Volgens Jacko een wrakje, maar uiterst zeldzaam in NL en leuk om naar te kijken. De zescilinder luchtgekoeld achterin haalt zo te zien veel plezier weg van het voordeel van een station, echter de motor doet mijn hart sneller kloppen omdat het de kern was van mijn Project B.

In het voorjaar komt zijn prachtige IDF te koop. Hij heeft me gevraagd op zoek te gaan naar een koper in Europa en gezien de geschiedenis kon ik geen nee zeggen. Ben nog wel ff bezig met mij huisje in Laurino, maar op de terugweg rij ik bij m langs, maak mooie foto’s en rol haar over het internet uit. Geschikt voor het hogere prijssegment, dus tegen de veertig mille, maar dat mag ook wel want ze is werkelijk als door een ringetje te halen en daarnaast heeft hij het er ook zeker in zitten. Wel pijnlijk voor Tony, want hij was er zeer verknocht aan, maar er moet er eentje uit.

Zie ook: bezoekje-bij-tony

Vanaf 6 december tot en met 1 januari rondgetrokken in de groene J7 door Griekenland en Turkije vanaf thuisbasis Laurino. Een aanrader op vele vlakken. De periode van het jaar, de bezochte locaties, het alleen reizen, de landen met hun prachtige plekken.

Vier mensen ontmoet; Mike, Hulya, Mehmet en Esther. Esther heb ik jaren terug vluchtig al eens eerder ontmoet in Zunderdorp, nu twee maal, op de heen en terugweg. Ze woont naast een trullo in Puglia. Ook Mike ben ik twee maal tegengekomen. Prettige garagehouder, jonge vent met werkelijk een prachtige vriendin, alleen daarom zou je al contact houden, Hulya die me begeleidde bij de haarjob, ook een mooie, zeer vriendelijke vrouw die perfect Nederlands spreekt en dus een absolute aanrader is als je ook zoiets van plan bent, en last but not least Mehmet, ook net als Hulya opgegroeid in Nederland, geweldige vent, met wie ik de reis en oldtimerpassie deel.

Van de relatief korte periode in Griekenland zijn het adembenemende berggebied onder Albanië en natuurlijk Meteora memorabel, Turkije was op vele vlakken een hele bijzondere ervaring. Van Istanbul heb ik uiteindelijk helaas niet zo veel gezien, Ankara alleen vluchtig langsgereden, maar de berggebieden rond Kappadocia en het zuidelijkere gelegen Taurusgebergte waren fantastische landschappen, alsmede de zeer vriendelijke mensen, de onverwacht goede doorgaande wegen en de prachtige stranden aan de zuid- en westkust. Efese bezocht, een Grieks/ Romeinse stad. Italië in het uiterste zuiden is ook zeer de moeite waard.

De manier van reizen, in een camper, vind ik erg prettig, maar deze heeft geen douche en wc waardoor je toch een beetje afhankelijk bent van je omgeving, zeker als je je hoofd dagelijks moet behandelen met sausjes. Alleen reizen is ook prima; nooit gezeur over vervolgstappen, eettijden of andere bijzaken, ook als is een klankbord en iets warms in je bed soms ook heel prettig. De koptelefoon fungeert waarschijnlijk als scherprechter wanneer zaken onderling vast dreigen te lopen, maar als je alleen reist is het je strijdmakker in het gevecht tegen het motorlawaai. Hoe dan ook, naar beide landen ga ik zeker nog een keer terug want er is veel meer te zien.

Als laatste niet te vergeten gaat mijn dank uit naar Jillian, die me deze landen via whatsapp doorgeloodst heeft en me de mooie plekjes heeft geadviseerd. Thanks Jillian!

Zie ook: winterrit 2022

Terwijl ik me vermaak in Turkije, heeft Ton een leuke nieuwjaarskaart gemaakt.

Arme Dries. Gaat ie eindelijk op skivakantie, alles goed voorbereid, half jaar lang gebuffeld en geharkt, nieuwe auto gekocht, gaat ie door zijn ruggetje. De dames vrolijk van de piste, hij van bed naar bad. De laatste dagen heeft hij gelukkig nog ff kunnen skiën, de pechvogel.

Een bezoekje waard, de opgravingen in Efese, een oude Grieks/Romeinse havenstad. De nacht ervoor op het strand geslapen met de bus. Ook heel bijzonder.

Zie ook de rest van de reis: 💚

Midden in Turkije ligt het natuurpark Kappadocië. Vele schrijfwijzen. Staat zelfs al iets over in de Bijbel. Een must see voor als je in Turkije bent. Nu in december is het prima toeven met relatief warm weer, maar in de zomer is het te, te toeristisch, te warm enz. Zie ook: 💚

Als de kat van huis is, danst de Hertog op tafel.

Deze winter een blokje Griekenland en Turkije. Laaghangende bewolking langs de snelweg. Uitgestorven en adembenemend mooi. Was ik van de week nog lyrisch over Zuid-Italië, Griekenland is tot dusver minstens zo mooi Zie ook...

…is Ester lekker bezig met de Kurier II. Tussen de buien door het interieur aan het opknappen naar eigen inzicht.

Van de week een tafel getimmerd van Hollands Douglas. Marcel meegenomen. Nog één laagje ‘vernice’ en ‘basta e Cornelio’.

Maurizio had een APE staan. Of ik er iets in zag. Ik niet, maar Marcel wel. In het voorjaar gekocht, in net najaar opgehaald met zoonlief Felix. Een van de iconen van de Italiaanse industrie, nog immer populair in gebruik in het zuiden van Italie, nu op weg naar het idyllische Langenboom.

Home sweet home. Aangezien het onheilspellend donker was boven Cilento maar boven Paestum even de zon scheen, eerst naar het strand aldaar gereden.

En route en een mooi moment om bij Tony langs te gaan in de buurt van Rome. Hij heeft bij mij een jaar of vijf terug twee oude breaks gekocht. Een 62 familiale en een 63 break. Beide zijn minutieus opgeknapt. Nog steeds een paar kleine probleempjes, anders stonden de kleppen niet open. Hij heeft echter ook twee andere snoeken; een cabriolet uit 1964 en een 1960 DS met Chapron schmuck. Ik ben niet zo van die schmuck, maar het is toch een leuke auto. In de laatste rijdt hij met regelmaat. Vandaag wat spulletjes gebracht en geluncht. Grappige man die Tony en hij werkt netter en preciezer dan ik, maar das ook niet zo moeilijk.

Voor het clubblad heb ik dit stuk herschreven en dat is hier te lezen.

Koptelefoon met Noise Reduction. Wat een geweldige uitvinding! Kan ik de volgende keer weer op reis gerust een vrouw meenemen😁.