Daniël Querido is lekker bezig…

Jarenlang reed ik tussen Delft en Amsterdam op de Yamaha SR500 heen en weer, om m rond 2005 te verkopen. Was de Yamaha tussen mijn 20e en 30e mijn meest gebruikte gemotoriseerde vervoermiddel, vaak liet ie me ook in de steek. Het weerhield me niet om erop door te blijven rijden, maar toeN ie aardig uit elkaar begon te vallen, kocht ik rond 2000 mijn Guzzi V7. Deze Italiaan was vrij log en ook altijd wat mee mis. Het plezier verminderde door de tegenslagen en toen June en Lou geboren waren, stopte ik er helemaal mee; het technisch op orde houden van een oldtimer gezinsauto leek me een grotere uitdaging. In 2015 nam ik na jarenlange stilstand ook afscheid van de Guzzi. Een jaartje of twee terug begon het toch te kriebelen en toen Bram me verleden jaar tipte dat er achter in de schuur bij Richard een Norton Commando stond, was de liefde voor het rijden weer even terug. Met de eigenaar, Huib, een afspraak gemaakt toen hij aangaf dat de motor eventueel wel te koop was en een proefrit mee gemaakt. Even wennen is het wel, de rem- en versnellingspedaal andersom. De Guzzi had t ook, maar daar heb ik nauwelijks mee gereden. Na wat geneuzel stond de Norton rond mijn verjaardag op mijn naam. Dat is nu drie maanden terug. De eerste reparaties zijn al weer achter de rug, waarbij het meest heugelijke tot nu toe toch wel het bij de Forbo op de provinciale weg aldaar terugvinden van de carburateur-aftapplug (wie bedenkt t?) was.

Over de Norton zelf valt voor mij als nieuwkomer weinig te vertellen. De tank is de vergrote versie, het zadel is hiervoor van een aangepast model en er zijn wat andere modificaties aangebracht als een Mikuni-carburateur die, zegt men, beter zou lopen dan de originele dubbele carburateurs. Knipperlichten en spiegels zijn er vanaf gehaald.

Ik wil er niet al te veel op gaan rijden, maar met mooi weer en een goede temperatuur is het erg leuk speelgoed. Uiteindelijk past hij beter bij mijn rijstijl en postuur dan de andere twee. Wel uitkijken dat ik niet eindig als Bertus..

Van de week vroeg Mark me waarom ik niet verder werk of schrijf aan Project B. Dat project met de zescilinder luchtgekoeld voor in de neus van een ds. Nu ja, druk en er niet helemaal over uit wat ik nou eigenlijk er mee wil. Maar ik ben nu al een aantal maanden bezig met een ander project waar ik nauwelijks wat over heb gepubliceerd, terwijl daar wel het een en ander over te vertellen is.

In 2014 kocht ik een deels gelast chassis van een 61 id break in de buurt van Dijon. Nees haalde m op en ik parkeerde m onder het afdak in de veronderstelling dat in de jaren die volgden de auto kon worden gecompleteerd. Ondanks dat ik meerdere malen contact zocht met de verkoper, lukte het me niet om andere onderdelen van de auto aan te schaffen maar kreeg ik ook niet mijn vinger achter hoe de auto er ooit uitgezien heeft. Het was de bekende versie van het rollende chassis: een stalen karkas met draagarmen en wielen met gare banden. Alleen het dashboard zat er nog in en het dak erop. Geen plaatwerk, interieur, aandrijflijn en hydraulica. Medio 2019 besloot ik om met de onderdelen die ik nog had liggen, veelal niet uit het bouwjaar, de auto weer op te bouwen, echter nu naar mijn smaak. Nu originaliteit geen issue meer was, kon ik er een end op los gaan. Het verdere verhaal schrijf ik vast nog wel een keer in een eigen hoofdstukje aangaande deze break.

De fase waarin ik echter op dit moment ben beland is de uitvoering van het plaatwerk. Ik liep al jaren met het idee rond om het plaatwerk kaal te maken en op te slijpen met een roterende schuurmachine voorzien van een zeer grove schuurschijf. Twee jaar terug al een voorbeeld van gemaakt en aardig tevreden over het resultaat ben ik daar het resterende plaatwerk mee gaan bewerken.

Als eerste heb ik het oude plaatwerk kaalgeschuurd met van die ontlakschijven; een paar voor op de boormachine, een paar voor op de slijper.

Hierna geschuurd met de nieuwe Makita.

Ook de stalen deuren zo behandeld.

Een 1:2 2K lak gebruikt met de Devilbiss met Colad Snap Lid systeem; erg handig.

Vanmorgen wees een bericht op de app- nieuwsdienst van de NOS op de wisselende ontvangst van de klimaatdocumentaire van Michael Moore, die tegen de linkse milieulobby zou schoppen. In deze bijna twee uur durende visie over hoe de rijke Amerikaan zich een groene jas aanmeet, proberen hij en Jeff Gibbs een lans te breken voor de stelling dat ‘less is more’ een herinterpretatie behoeft. Weinig dat ik op heb met Amerikanen in het algemeen en ook geen bijzondere klik heb met deze controversiële documentairemaker, maar ik deel hierin zeker zijn mening.

Mijn voorgaande post over Corona betrof het inschatten van de impact van het Corona-virus op de Nederlandse bevolking. Wat ik toen nog niet wist is dat ik vrij kort erna zelf aan de beurt was. Toen Mark Rutte de eerste grote beperkingen voor het dagelijkse leven wereldkundig maakte medio maart, kreeg ik dat weekeinde een kriebelende keel. Je vermoed dat je besmet bent, aangezien het in je omgeving ook lijkt rond te waren, en mede door de grote hoeveelheid media aandacht benauwd het toch. Testen kan niet, je bent namelijk niet ziek genoeg voor een ziekenhuisopname, maar de symptomen spreken boekdelen. Door het gebrek aan visie bij de Nederlandse overheid hebben we namelijk niet alleen een gebrek aan zorgpersoneel, IC bedden, beademingsapparatuur, mondkapjes en tests, maar wordt Nederland opgezadeld met allerlei vrijheidsberovende restricties waar menig dictator jaloers op kan zijn. Er zijn zelfs scenario’s in de maak waarbij men er vanuit gaat dat we in de toekomst op anderhalve meter ons leven moeten inrichten en waarbij Het Grote Coronagevaar er voor gaat zorgen dat er bijvoorbeeld op een normale manier geen grote evenementen zoals beurzen en concerten meer gehouden kunnen worden. Maar waarom eigenlijk? Om onze ouderen en zwakkeren te beschermen? Dan had Mark Rutte er beter aan gedaan om er bijtijds bij te zijn met zijn testlab en zijn corona-app, want dan was er niemand aan overleden. De laksheid in het begin heeft al dit leed kunnen veroorzaken.

Maar niet alleen de visieloze kluns Mark Rutte en vele andere Westerse leiders hebben zitten slapen, de hele mensheid heeft dat. Wij denken al eeuwen dat we het rijk der dieren en planten in onze houtgreep hebben en dat er geen ontsnappen aan is, behalve als ze aaibaar en lief tegen ons doen. Met dit virus hebben ze ons even teruggepakt. Moeder Natuur is zelfs genadig geweest, want alleen de allerzwaksten onder ons leggen het loodje en onze zieken genezen. De mens schrikt even, wijst boos om zich heen, maar snel komt de arrogantie weer terug en sloopt het de rest van de wereld weer als nooit tevoren. Michael Moore heeft gelijk met zijn stelling dat we met veel te veel zijn, geen maat weten en ons gedrag niet aanpassen. Laten we maar gaan hopen op een doeltreffender virus de volgende keer.

Nederland heeft 17.000.000 inwoners. Dagelijks sterven er ruim 420 mensen (CBS, 2019), in de winter wat meer dan in de zomer (hittegolven uitgezonderd). Dat vooral virussen zorgen voor deze seizoensschommelingen, is algemeen bekend, maar ook een hittegolf eist oudere slachtoffers.

Het Corona-virus zal zeker een verhoogd aantal overlijdens te weeg brengen. Afgelopen zondag 22 maart vielen 42 slachtoffers, 10 procent van wat er normaal dagelijks overlijdt. De RIVM dacht de maandag erop dat de piek bereikt was en dat de beperkende maatregelen hun vruchten afwierpen. Bijna een week later, op zaterdag 28 maart, ligt de nieuwe piek (het aantal dagelijkse doden) door Corona op 93, na een vrijdag van 112. Wel dient te worden meegenomen dat er waarschijnlijk meer doden zijn gevallen die wegens het niet getest zijn buiten de cijfers vallen en dat een deel van de Corona slachtoffers misschien anders ook in deze periode overleden waren. Kortom; misschien ietwat voorbarig, maar als je er vanuit gaat dat het aan het aantal aan Corona gerelateerde doden dit jaar op 3.000 ligt, dan zal het totale aantal in 2019 van ca 152.000 doden stijgen tot 155.000. Ca 2%. Zonder gedragsmaatregelen zal het vast wat hoger komen te liggen.

Het virus is niet zo zeer dodelijk of dodelijker dan andere Covid virussen of zelfs griepvirussen, maar het is wel erg besmettelijk en treft vooral de longen. Het gevolg is dat de ziekenhuizen snel overbelast raken. Opvallend hierin is vooral het aandeel van mensen onder de 70 jaar; alsof de afweerreacties in de longen bij deze groep heftiger is. Het aanpassen van ons gedrag is (tijdelijk) zeker gewenst; we moeten het niet te makkelijk maken voor het virus. Praktisch gezien is het jarenlang bezuinigen op de zorg minstens zo problematisch. Het gebrek aan mondkapjes, beademingsapparatuur, testen en personeel is iets wat je de politiek best mag aanrekenen. Het karig testen drukt de cijfers ook flink. Nu zie je echter het tegenovergestelde gebeuren; we worden opgezadeld met allerlei vrijheidsbeperkingen, een economie die op slot wordt gegooid en er wordt een aanslag gepleegd op de staatskas, maar straks zullen de bestuurders zichzelf weer flink op de borst kloppen over hoe goed ze het wel niet hebben aangepakt. Maar ja, nood breekt wetten.

Is het dan alleen maar kommer en kwel? Nee, natuurlijk niet. Het is fantastisch om te zien dat de BV Nederland vastloopt in zijn eigen krenterigheid en dommigheid. Geen Schiphol, geen files, geen toeristen die in horden door de Jordaan wandelen en fietsen. Op sommige plekken weer echte rust, geen onnodig lawaai. Kroegen dicht, rustige supermarkten, grappen en grollen op Whatsapp en het is aandoenlijk om te zien hoe Bang Nederland de macht wil grijpen met zelfbedachte vaak onzinnige regels en nutteloze beschermende maatregelen, zolang ze maar niet in uniform al deuren bonzend ‘Aufmachen’ gaan scanderen.

Ik pleit voor een Corona week, of nog liever, een Corona maand, ieder jaar opnieuw, om onze glorieuze overwinning op dit super-dodelijke virus te mogen herbeleven. Alles plat en zeker inclusief zelfgebreide mondkapjes en ellebooggroet!

De ondeugende medemens heeft zich van zijn goede kant laten zien. Misschien geen Banski, maar wel lekker stout. Veel mooier dan de afschuwelijke blauwgele primerlaag.

In 2010 zat ik nog volop met Sven en Othmar in het IGLEO- project. Een van de te bewandelen trajecten was het in Zunderdorp bouwen van testgebouwen. Toen we er een stuk of drie hadden staan, hebben we de toenmalige stadsdeelwethouder Kees Diepeveen uitgenodigd om eens te komen kijken. Misschien zou er meer uit rollen, ambitieus dat we waren. Hij was erg enthousiast en aangezien de bouw in die tijd aardig op zijn reet lag kregen we in de maanden erna wat mogelijke locaties aangeboden om iets leuks te kunnen bedenken. Na een paar kleinere locaties te hebben bekeken op de Buiksloterham en NDSM bleef uiteindelijk de Scheepsbouwweg over om een plan te ontwikkelen.

Na een jaar of twee om tafel te hebben gezeten met Jan en Hugo van de gemeente, lag er op deze wat fors uitgevallen hondenuitlaatstrook, een schetsontwerp van 60 duurzame kleinere (50-90 m2) woningen, verdeeld over drie blokken, waar de heren en dames van de gemeente wel mee uit de voeten konden. Ondertussen was Joost aangeschoven als ontwikkelaar met de munten. Het plan moest naar de gemeenteraad voor wat hamerstukken en ik was na al dit al aardig uitvergaderd. Joost pakte het project over en nam een andere architect in handen om de vergunningen mee af te handelen. In 2018 begon de bouw en rond de jaarwisseling werden de eerste woningen over gedragen. De verkoop in 2016 was na het aantrekken van de huizenmarkt een enorm succes. Waren we met Diepeveen gestart met huurwoningen voor studenten en asielzoekers, later werden het starterswoningen, maar uiteindelijk ordinaire middensegment koopwoningen. Joost was er niet rouwig om, ik ook niet, maar de wegen der gemeente zijn onnavolgbaar.

Nu ja, bij het traject van na 2014, was ik nauwelijks meer betrokken, maar ik vind het wel erg leuk dat het gebouwd is. Ondanks de wat afwijkende gevel met de Albert Speer-achtige fries, is het toch nog zeer herkenbaar als het ontwerp dat ik met mijn overlegpartners in elkaar heb geflanst. Een ander leuk staartje van het project is, is dat Sven (en Eefje), ondertussen vader geworden, een van de woningen heeft gekocht. Hij was er na een klein jaar nog erg blij mee, en ik dus ook. Toch wel leuk, een gesjeesde restauratiearchitect die zestig woningen in de stad heeft meebedacht. Doe ik niet alles fout in mijn leven;-).

Het laatste type contactslot, gemaakt van 1969 tm 1975, door Simplex Neiman, mag er best wezen. Ik heb er een kleine studie aan gewaagd omdat mij opviel dat er eigenlijk weinig kennis is van die dingen, maar ze wel stuk gaan en steeds moeilijker een vervanger te vinden is.

GEFELICITEERD JUNE. Het ei is gelegd. 18 jaren jong, je mag nu zuipen en roken en het is bye bye klote Hyperion. Nu begint het echte leven!