Daniël Querido is lekker bezig…

Raymond vroeg me in 2018 om zijn Peugeot 304 te verkopen. Leuk autootje vond ie, maar Ray’s liefde voor auto’s is meestal van korte duur en deze 304 had een verschrikkelijke versnellingsbak, wat de auto in mijn ogen schier onverkoopbaar maakte. Na enige inspanningen een versnellingsbak gevonden en door Chris eronder laten zetten. De auto snel verkocht voor een bedrag dat net paste. In de periode dat de auto te koop stond viel me op dat het een fijn, simpel en ogenschijnlijk betrouwbaar autootje was. Een 204, het zusje van de wat mannelijker ogende 304, had voor mij een wat vriendelijkere uitstraling dan de technisch verder nagenoeg gelijke 304. Toen ik een jaartje later een 204 kreeg aangeboden uit Zweden voor een redelijk bedrag, heb ik m maar gekocht. Misschien voor June later, maar vooral als uitleenautootje, nu ik steeds meer moeite heb om mijn vrij onbetrouwbare 64’er ID uit te lenen.

De donkerrode Zweeds- Franse bolide was niet echt rijklaar, maar het motortje had gelopen, vertelde de verkoper, en de rest moest voor een handige vent een peulenschil zijn. Op zich was dat het wel, maar ik heb wel flink met de koppeling zitten knoeien alvorens ik er achter kwam dat de plaat krom was en hierdoor de bak lastig schakelbaar was. Ondertussen had ik kennis gemaakt met vader en zoon Jonkhart uit Hilversum, die ook niet goed op afstand konden zeggen wat het was. De mannen waren en zijn deskundig op het gebied van Peugeots en hielpen me goed op weg met advies en onderdelen. Wel een uniek stel die twee. Vader loopt zo langzamerhand al tegen de negentig en heeft een soort rariteitenkabinet dat voor het merendeel is ingericht met onderdelen van de jaren zeventig Peugeots; 204, 304, 404 en wat er omheen. Het is een belevenis om bij de man op bezoek te gaan; oeverloos verhalend over beurzen en handeltjes, nog bij de pinken over onderdelen en de bijbehorende prijzen en ook niet verlegen om een advies te geven. Even langs wippen voor een schroefje is er echter niet bij. Het kost je minimaal drie kwartier om je weer los te maken, maar dan heb je wel weer een tasje met gedateerde spullen om je gedateerde Peug weer wat verder te brengen en een hele berg verhalen op de koop toe.

De 2-4 (de kennersterm die de heren Jonkhart bezigen) komt uit 1967, maar is om een of andere reden pas in 1973 in Zweden geregistreerd. Bordeaux van kleur, effe ietsje donkerder dan de jaren zestig bordeaux van Citroen, gebroken wit sleets stoffen interieur, maar vrij hard qua carrosserie. Het eerste model Peugeot wat een dwarsgeplaatste motor had; iets waar citroen pas in 1974 in de CX mee kwam. Een jaartje als leenauto gebruikt, maar afgelopen zomer was het zo ver. June had haar rijbewijs in juni 2020 gehaald en ze ging een maand later met de auto naar Golfe Juan, in Zuid- Frankrijk. Helaas strandde ze halverwege de terugreis wegens een gebrek aan motorolie. De instructies over het peilen van de olie en het eventueel bijvullen waren niet helemaal goed overgekomen en het beessie werd enkele weken later door de ANWB thuisgebracht.

Het demonteren van de aandrijfunit was een overzichtelijke klus en het uit elkaar halen van het draaiende gedeelte om het opspelige drijfstanglager te vervangen, was ook niet al te ingewikkeld. Wat het echter wat complexer maakte dan gedacht, is dat het kapotte lager al provisorisch gerepareerd was in het verleden en dat andere lagers waren verknutseld met wat bruut slijpwerk, wat het vervangen door nieuwe standaard hoofd- en drijfstanglagers vrijwel onmogelijk maakte. Zelf de distributie stond een tand verkeerd. Toch liep het motortje best okee voor vertrek en had het waarschijnlijk nog steeds probleemloos rondgesnord als het oliepeil op orde was gebleven.

De twijfel of het ooit nog goed zou komen sloeg toe en ik ben maar op zoek gegaan naar een vervangende motor. Het blok van de Peug was van het oudere type 1100 en het bleek toch best lastig te zijn om een ander te vinden. Uiteindelijk werd mij door een liefhebber uit Wognum een draaiend blok aangeboden van het nieuwe type. Het ombouwen is nog best wat werk, maar dan heb ik in ieder geval iets wat op termijn zou kunnen passen. In dezelfde week bleek er in Warmenhuizen een 204 break uit 1971 zonder motor te koop te staan. Het net aangeschafte blok bleek daar naadloos in te passen en na wat gedoe over de verkoopprijs heb ik die auto ook maar in de familie opgenomen.

Oktober 2020 werd dus de tweede 2-4 aangeschaft en binnen enkele weken voorzien van een motor. De sedan moest nog maar ff wachten.

1989, het jaar dat Paul en ik samen een zwarte DS kochten. Gespeend van een B rijbewijs, Paul had er wel eentje, leek het mij een mooi object om te leren sleutelen en misschien stiekem in te leren rijden. Lang heeft de feestvreugde niet geduurd, want vrij kort na de aanschaf vloog het apparaat in de hens bij Paul voor de deur. Mijn eigen schuld, want als er geen vonk is, wil dat niet zeggen dat je slordig met benzine om moet gaan in dat donkere gat onder de motorkap.

Na de auto met veel gedoe uiteindelijk bij de moeder van Paul gestald te hebben, ben ik in de armen van de heren garagisten terecht gekomen. Tenslotte waren vele slangen gesmolten, de carburateur overleden en de motorkap voorzien van een ovalen gat waar de mond van Trump een ukkie bij is. Het eerste bergje meuk kwam bij Dan en Peter vandaan. Het tweede bergje bij Rob en David. Beide ‘garages’ waren in het gat van de markt gesprongen; de DS was in die jaren begonnen aan een opmars en zou hetzelfde pad volgen als de Traction Avant. De economie trok aan en de design-rij-oldtimer werd almaar populairder.

Dan en Peter kregen als eerste grote opdracht van Laurens Geels, destijds zakelijk partner van filmer Dick Maas, het verzoek een zwarte DS Pallas met tweede neus te bouwen, maar wel met een 23-5 bak. De film Amsterdamned was na De Lift een kassucces en ‘showing off’ paste wel bij m. Ze zaten in een hilarisch barak aan de Quellijnstraat. David had rond de APK invoering vele DS-sen gesloopt in een kraakpand aan de Gilles van Ledenberghstraat en was voornemens om steeds minder zwart te gaan klussen, wat hem helaas eigenlijk nooit is gelukt. Rob werd ingehuurd om de auto’s van klanten weer de weg op te krijgen met de gesloopte onderdelen die zo heel wat meer opbrachten. Later ging de meuk van Chyparse in de bolides van de nietsvermoedende klanten, destijds langs gebracht door toenmalig eigenaar Menno. De auto’s uit die tijd werden met bossen voor een habbekrats uit Frankrijk gehaald; steevast groen systeem auto’s, liefst handgeschakeld. Niet veel later begon ook Robbert Reimeringer zijn DS Advies in Noord aan de MS Oslofjordweg, vergelijkbaar concept, nu met lease om nóg meer te kunnen verdienen.

Aan alles komt een einde, al helemaal aan verdienmodellen. Dan en Peter gingen uit elkaar midden jaren negentig, Rob verliet de toko van David rond 2005 en Reimeringer verliet ons allen in 2013, maar qua snelle handel was de lol er na 2000 al aardig vanaf. Richard heeft de garage van Robbert voortgezet en, omdat hij weinig beters te doen heeft, nog immer in de lucht kunnen of moeten houden. David’s huisbaas Jos, heeft na jarenlang het geworstel van haar man te moeten aanzien, de stekker er maar uitgetrokken. Het pand, dat ze rond 2000 had aangeschaft, was in de tussentijd verviervoudigd in prijs, de garageomzet is er die jaren niet beter van geworden. Money talks. Dan spijkert nog steeds door aan de Pieter Braaijweg, maar ook hij ziet dat de vraag naar rij-auto’s door de jaren heen flink is teruggelopen. Klantvriendelijkheid houdt de boel denk ik op de been. Hij hoeft ook niet lang meer. De DS is als verdienmodel flink op zijn retour, het pad van de Traction Avant volgend, met een vertraging van zo’n 20 jaar.

Aan het stoppen van de DS Keizer, de zaak van David, is onder andere in het DS clubblad veel aandacht besteed. Als het geld in alle keuzes doorslaggevend is, is het opheffen een logisch gevolg. Helaas is in de media geen aandacht besteed aan onze Henk, de melancholische monteur met zwartgallige humor en een zwerverachtig uiterlijk. Henk maakte een bezoek aan de DS keizer dragelijk. Stond David structureel de bezoeker te scannen op portemonneedikte, met Henk kon je tenminste een relativerend gesprek voeren zonder dat je gerold werd. Kreeg menigeen van David een enorm lulverhaal opgespeld omdat dat in die situatie het beste leek, Henk verdomde het om ergens over te gaan liegen als er wat verkloot was. Voor een leugen verwees ie je steevast door naar David. Henk was er alleen de laatste tijd weinig, door Corona en fysieke omstandigheden. Voor David tien anderen, Henk was uniek!

Jarenlang reed ik tussen Delft en Amsterdam op de Yamaha SR500 heen en weer, om m rond 2005 te verkopen. Was de Yamaha tussen mijn 20e en 30e mijn meest gebruikte gemotoriseerde vervoermiddel, vaak liet ie me ook in de steek. Het weerhield me niet om erop door te blijven rijden, maar toeN ie aardig uit elkaar begon te vallen, kocht ik rond 2000 mijn Guzzi V7. Deze Italiaan was vrij log en ook altijd wat mee mis. Het plezier verminderde door de tegenslagen en toen June en Lou geboren waren, stopte ik er helemaal mee; het technisch op orde houden van een oldtimer gezinsauto leek me een grotere uitdaging. In 2015 nam ik na jarenlange stilstand ook afscheid van de Guzzi. Een jaartje of twee terug begon het toch te kriebelen en toen Bram me verleden jaar tipte dat er achter in de schuur bij Richard een Norton Commando stond, was de liefde voor het rijden weer even terug. Met de eigenaar, Huib, een afspraak gemaakt toen hij aangaf dat de motor eventueel wel te koop was en een proefrit mee gemaakt. Even wennen is het wel, de rem- en versnellingspedaal andersom. De Guzzi had t ook, maar daar heb ik nauwelijks mee gereden. Na wat geneuzel stond de Norton rond mijn verjaardag op mijn naam. Dat is nu drie maanden terug. De eerste reparaties zijn al weer achter de rug, waarbij het meest heugelijke tot nu toe toch wel het bij de Forbo op de provinciale weg aldaar terugvinden van de carburateur-aftapplug (wie bedenkt t?) was.

Over de Norton zelf valt voor mij als nieuwkomer weinig te vertellen. De tank is de vergrote versie, het zadel is hiervoor van een aangepast model en er zijn wat andere modificaties aangebracht als een Mikuni-carburateur die, zegt men, beter zou lopen dan de originele dubbele carburateurs. Knipperlichten en spiegels zijn er vanaf gehaald.

Ik wil er niet al te veel op gaan rijden, maar met mooi weer en een goede temperatuur is het erg leuk speelgoed. Uiteindelijk past hij beter bij mijn rijstijl en postuur dan de andere twee. Wel uitkijken dat ik niet eindig als Bertus..

Van de week vroeg Mark me waarom ik niet verder werk of schrijf aan Project B. Dat project met de zescilinder luchtgekoeld voor in de neus van een ds. Nu ja, druk en er niet helemaal over uit wat ik nou eigenlijk er mee wil. Maar ik ben nu al een aantal maanden bezig met een ander project waar ik nauwelijks wat over heb gepubliceerd, terwijl daar wel het een en ander over te vertellen is.

In 2014 kocht ik een deels gelast chassis van een 61 id break in de buurt van Dijon. Nees haalde m op en ik parkeerde m onder het afdak in de veronderstelling dat in de jaren die volgden de auto kon worden gecompleteerd. Ondanks dat ik meerdere malen contact zocht met de verkoper, lukte het me niet om andere onderdelen van de auto aan te schaffen maar kreeg ik ook niet mijn vinger achter hoe de auto er ooit uitgezien heeft. Het was de bekende versie van het rollende chassis: een stalen karkas met draagarmen en wielen met gare banden. Alleen het dashboard zat er nog in en het dak erop. Geen plaatwerk, interieur, aandrijflijn en hydraulica. Medio 2019 besloot ik om met de onderdelen die ik nog had liggen, veelal niet uit het bouwjaar, de auto weer op te bouwen, echter nu naar mijn smaak. Nu originaliteit geen issue meer was, kon ik er een end op los gaan. Het verdere verhaal schrijf ik vast nog wel een keer in een eigen hoofdstukje aangaande deze break.

De fase waarin ik echter op dit moment ben beland is de uitvoering van het plaatwerk. Ik liep al jaren met het idee rond om het plaatwerk kaal te maken en op te slijpen met een roterende schuurmachine voorzien van een zeer grove schuurschijf. Twee jaar terug al een voorbeeld van gemaakt en aardig tevreden over het resultaat ben ik daar het resterende plaatwerk mee gaan bewerken.

Als eerste heb ik het oude plaatwerk kaalgeschuurd met van die ontlakschijven; een paar voor op de boormachine, een paar voor op de slijper.

Hierna geschuurd met de nieuwe Makita.

Ook de stalen deuren zo behandeld.

Een 1:2 2K lak gebruikt met de Devilbiss met Colad Snap Lid systeem; erg handig.

Vanmorgen wees een bericht op de app- nieuwsdienst van de NOS op de wisselende ontvangst van de klimaatdocumentaire van Michael Moore, die tegen de linkse milieulobby zou schoppen. In deze bijna twee uur durende visie over hoe de rijke Amerikaan zich een groene jas aanmeet, proberen hij en Jeff Gibbs een lans te breken voor de stelling dat ‘less is more’ een herinterpretatie behoeft. Weinig dat ik op heb met Amerikanen in het algemeen en ook geen bijzondere klik heb met deze controversiële documentairemaker, maar ik deel hierin zeker zijn mening.

Mijn voorgaande post over Corona betrof het inschatten van de impact van het Corona-virus op de Nederlandse bevolking. Wat ik toen nog niet wist is dat ik vrij kort erna zelf aan de beurt was. Toen Mark Rutte de eerste grote beperkingen voor het dagelijkse leven wereldkundig maakte medio maart, kreeg ik dat weekeinde een kriebelende keel. Je vermoed dat je besmet bent, aangezien het in je omgeving ook lijkt rond te waren, en mede door de grote hoeveelheid media aandacht benauwd het toch. Testen kan niet, je bent namelijk niet ziek genoeg voor een ziekenhuisopname, maar de symptomen spreken boekdelen. Door het gebrek aan visie bij de Nederlandse overheid hebben we namelijk niet alleen een gebrek aan zorgpersoneel, IC bedden, beademingsapparatuur, mondkapjes en tests, maar wordt Nederland opgezadeld met allerlei vrijheidsberovende restricties waar menig dictator jaloers op kan zijn. Er zijn zelfs scenario’s in de maak waarbij men er vanuit gaat dat we in de toekomst op anderhalve meter ons leven moeten inrichten en waarbij Het Grote Coronagevaar er voor gaat zorgen dat er bijvoorbeeld op een normale manier geen grote evenementen zoals beurzen en concerten meer gehouden kunnen worden. Maar waarom eigenlijk? Om onze ouderen en zwakkeren te beschermen? Dan had Mark Rutte er beter aan gedaan om er bijtijds bij te zijn met zijn testlab en zijn corona-app, want dan was er niemand aan overleden. De laksheid in het begin heeft al dit leed kunnen veroorzaken.

Maar niet alleen de visieloze kluns Mark Rutte en vele andere Westerse leiders hebben zitten slapen, de hele mensheid heeft dat. Wij denken al eeuwen dat we het rijk der dieren en planten in onze houtgreep hebben en dat er geen ontsnappen aan is, behalve als ze aaibaar en lief tegen ons doen. Met dit virus hebben ze ons even teruggepakt. Moeder Natuur is zelfs genadig geweest, want alleen de allerzwaksten onder ons leggen het loodje en onze zieken genezen. De mens schrikt even, wijst boos om zich heen, maar snel komt de arrogantie weer terug en sloopt het de rest van de wereld weer als nooit tevoren. Michael Moore heeft gelijk met zijn stelling dat we met veel te veel zijn, geen maat weten en ons gedrag niet aanpassen. Laten we maar gaan hopen op een doeltreffender virus de volgende keer.

Nederland heeft 17.000.000 inwoners. Dagelijks sterven er ruim 420 mensen (CBS, 2019), in de winter wat meer dan in de zomer (hittegolven uitgezonderd). Dat vooral virussen zorgen voor deze seizoensschommelingen, is algemeen bekend, maar ook een hittegolf eist oudere slachtoffers.

Het Corona-virus zal zeker een verhoogd aantal overlijdens te weeg brengen. Afgelopen zondag 22 maart vielen 42 slachtoffers, 10 procent van wat er normaal dagelijks overlijdt. De RIVM dacht de maandag erop dat de piek bereikt was en dat de beperkende maatregelen hun vruchten afwierpen. Bijna een week later, op zaterdag 28 maart, ligt de nieuwe piek (het aantal dagelijkse doden) door Corona op 93, na een vrijdag van 112. Wel dient te worden meegenomen dat er waarschijnlijk meer doden zijn gevallen die wegens het niet getest zijn buiten de cijfers vallen en dat een deel van de Corona slachtoffers misschien anders ook in deze periode overleden waren. Kortom; misschien ietwat voorbarig, maar als je er vanuit gaat dat het aan het aantal aan Corona gerelateerde doden dit jaar op 3.000 ligt, dan zal het totale aantal in 2019 van ca 152.000 doden stijgen tot 155.000. Ca 2%. Zonder gedragsmaatregelen zal het vast wat hoger komen te liggen.

Het virus is niet zo zeer dodelijk of dodelijker dan andere Covid virussen of zelfs griepvirussen, maar het is wel erg besmettelijk en treft vooral de longen. Het gevolg is dat de ziekenhuizen snel overbelast raken. Opvallend hierin is vooral het aandeel van mensen onder de 70 jaar; alsof de afweerreacties in de longen bij deze groep heftiger is. Het aanpassen van ons gedrag is (tijdelijk) zeker gewenst; we moeten het niet te makkelijk maken voor het virus. Praktisch gezien is het jarenlang bezuinigen op de zorg minstens zo problematisch. Het gebrek aan mondkapjes, beademingsapparatuur, testen en personeel is iets wat je de politiek best mag aanrekenen. Het karig testen drukt de cijfers ook flink. Nu zie je echter het tegenovergestelde gebeuren; we worden opgezadeld met allerlei vrijheidsbeperkingen, een economie die op slot wordt gegooid en er wordt een aanslag gepleegd op de staatskas, maar straks zullen de bestuurders zichzelf weer flink op de borst kloppen over hoe goed ze het wel niet hebben aangepakt. Maar ja, nood breekt wetten.

Is het dan alleen maar kommer en kwel? Nee, natuurlijk niet. Het is fantastisch om te zien dat de BV Nederland vastloopt in zijn eigen krenterigheid en dommigheid. Geen Schiphol, geen files, geen toeristen die in horden door de Jordaan wandelen en fietsen. Op sommige plekken weer echte rust, geen onnodig lawaai. Kroegen dicht, rustige supermarkten, grappen en grollen op Whatsapp en het is aandoenlijk om te zien hoe Bang Nederland de macht wil grijpen met zelfbedachte vaak onzinnige regels en nutteloze beschermende maatregelen, zolang ze maar niet in uniform al deuren bonzend ‘Aufmachen’ gaan scanderen.

Ik pleit voor een Corona week, of nog liever, een Corona maand, ieder jaar opnieuw, om onze glorieuze overwinning op dit super-dodelijke virus te mogen herbeleven. Alles plat en zeker inclusief zelfgebreide mondkapjes en ellebooggroet!

De ondeugende medemens heeft zich van zijn goede kant laten zien. Misschien geen Banski, maar wel lekker stout. Veel mooier dan de afschuwelijke blauwgele primerlaag.

In 2010 zat ik nog volop met Sven en Othmar in het IGLEO- project. Een van de te bewandelen trajecten was het in Zunderdorp bouwen van testgebouwen. Toen we er een stuk of drie hadden staan, hebben we de toenmalige stadsdeelwethouder Kees Diepeveen uitgenodigd om eens te komen kijken. Misschien zou er meer uit rollen, ambitieus dat we waren. Hij was erg enthousiast en aangezien de bouw in die tijd aardig op zijn reet lag kregen we in de maanden erna wat mogelijke locaties aangeboden om iets leuks te kunnen bedenken. Na een paar kleinere locaties te hebben bekeken op de Buiksloterham en NDSM bleef uiteindelijk de Scheepsbouwweg over om een plan te ontwikkelen.

Na een jaar of twee om tafel te hebben gezeten met Jan en Hugo van de gemeente, lag er op deze wat fors uitgevallen hondenuitlaatstrook, een schetsontwerp van 60 duurzame kleinere (50-90 m2) woningen, verdeeld over drie blokken, waar de heren en dames van de gemeente wel mee uit de voeten konden. Ondertussen was Joost aangeschoven als ontwikkelaar met de munten. Het plan moest naar de gemeenteraad voor wat hamerstukken en ik was na al dit al aardig uitvergaderd. Joost pakte het project over en nam een andere architect in handen om de vergunningen mee af te handelen. In 2018 begon de bouw en rond de jaarwisseling werden de eerste woningen over gedragen. De verkoop in 2016 was na het aantrekken van de huizenmarkt een enorm succes. Waren we met Diepeveen gestart met huurwoningen voor studenten en asielzoekers, later werden het starterswoningen, maar uiteindelijk ordinaire middensegment koopwoningen. Joost was er niet rouwig om, ik ook niet, maar de wegen der gemeente zijn onnavolgbaar.

Nu ja, bij het traject van na 2014, was ik nauwelijks meer betrokken, maar ik vind het wel erg leuk dat het gebouwd is. Ondanks de wat afwijkende gevel met de Albert Speer-achtige fries, is het toch nog zeer herkenbaar als het ontwerp dat ik met mijn overlegpartners in elkaar heb geflanst. Een ander leuk staartje van het project is, is dat Sven (en Eefje), ondertussen vader geworden, een van de woningen heeft gekocht. Hij was er na een klein jaar nog erg blij mee, en ik dus ook. Toch wel leuk, een gesjeesde restauratiearchitect die zestig woningen in de stad heeft meebedacht. Doe ik niet alles fout in mijn leven;-).