Na de verkiezingsoverwinning van Caroline tijdens de Provinciale Statenverkiezingen is het nu de beurt aan Pieter Omtzigt om zoekend en zwemmend Nederland voor zich te winnen. De tijd lijkt rijp, de wind zit goed in de rug en het voormalige Kleine Duimpje van het CDA zit in een fauteuil. De kans dat dit goed gaat aflopen lijkt gering, maar er is weinig heerlijkers te bedenken dan een politieke variant van het spreekwoord van de twee honden die vechten om een been. De twee honden in deze vergelijking zijn het liberaal rechtse en het conservatief rechtse deel van het politieke spectrum, die beide in de VVD te vinden zijn.
De onder het tapijt gefrommelde tenenkrullende gebeurtenissen van de laatste jaren; het debacle ‘functie elders’, Jorritsma als informateur, de schijnverkiezingen van de CDA- lijsttrekker, de recente val van het kabinet; de puzzelstukjes vallen mooi op hun plek. Rutte kan dan wel een meester zijn van de torentjes- en achterkameroverleggen, hij heeft uiteindelijk ook hierin verloren. De val van het kabinet is overduidelijk vanuit zijn rechter vleugel bespoedigd en het kan bijna niet anders dat al voor het aantreden van dit kabinet deze vleugel zich achter de schermen overmatig met de formatie heeft bemoeid. Dat Pieter Omtzigt onverwachts een hoofdrol ging spelen in deze klucht is zeker Kaag en Ollongren toe te schrijven, maar beide dames hebben de bal niet kunnen inkoppen, mede doordat Rutte en Hoekstra stug de gelederen gesloten hielden, ook al leed het CDA hiermee definitief schipbreuk. De revival van het CDA in de persoon van Omtzigt is daardoor een middelvinger van vele Nederlanders die weliswaar niet precies weten wat er nou speelde, maar op hun theewater aanvoelden dat wederom het democratische fatsoen met voeten getreden was. Waar Pieter precies voor staat is, net als bij Caroline, voor velen bijzaak; het gesodemieter moet gewoon een keer ophouden is het signaal en hij lijkt redelijk fatsoenlijk, wat van veel anderen, zeker aan de rechter zijde van Pieter niet gezegd kan worden.
Ik wens hem het beste; als hij zijn toegedichte verkiezingsoverwinning kan cashen en hij in staat is op een heldere en open manier een belangrijke speler in een volgend kabinet kan worden, zal hij de spoken uit het verleden moeten passeren. Dat betekent in de praktijk dat hij vooral met linkse partijen zal moeten samenwerken. Mocht het zo zijn dat hij over links een meerderheidskabinet overeind kan trekken, iets wat ik zeer betwijfel, dan is de spreekwoordelijke derde hond met het been aan de haal gegaan. Een zoete wraak na het gekonkel met Hoekstra en Rutte. Mooier dan dat kan het bijna niet, ook al lost het op lange termijn weinig op en zullen we nog jaren het gekonkel achter de schermen voor lief moeten nemen.
