Daniël Querido is lekker bezig…

Een jaar of vijf terug ontmoette ik een leuke vrouw van de camping hiernaast. Christa. Aantrekkelijk en open, maar ook een puzzel. Een paar maanden oppervlakkig contact maar in de winter sloeg er een vonk over die een romance bleek te worden van ruim twee jaar, een emotionele achtbaan met veel pieken en dalen. Een voor mij zeer leerzame periode waarbij de verschillen in denken tussen vrouwen onderling en versus mannen, balans tussen energie, ambities en uitdagingen, ouder worden en vele andere zaken in een nieuw perspectief werden gezet. Het vervlechten van haar in het leven van de mijne was te hoog gegrepen, de negatieve energie van Marijke en Christa trok ik niet meer en medio 2020 nam ik van beide dames de afstand die ik dacht nodig te hebben. Een moeilijk maar geen verkeerd besluit en met beiden tot recent een goed vriendschappelijk contact gehouden. Het vrije leven werd maatgevend. Met Christa lijkt afgelopen zomer een definitieve breuk te zijn ontstaan nu ze een nieuwe liefde heeft en ik derhalve haar borderline- bazooka vol in mijn reet kreeg. Ik wens haar alle goeds en heb vele mooie, emotionele herinneringen aan haar, de mindere vergeet ik altijd het snelst, maar de bazooka vergeet ik nooit meer!

Met weemoed denk ik regelmatig terug aan de tijd dat ik voor de Vereniging werkzaam was. Drie jaar in totaal, in loondienst en gestationeerd op de derde verdieping van Huize Van Brienen aan de Herengracht. Een inspirerende tijd, waarin ik leerde werken in een team van dertien mensen, onder de bezielende leiding van Carlo Huijts. Een hecht team waarbij ieder een belangrijk stukje vormde van de puzzel. De kantjes werden er niet afgelopen, volle inzet van eenieder en op je collega’s kon je altijd rekenen, ook als er iets mis ging of extra aandacht nodig was. Een fantastische tijd, van 1997 tot 2000.

Na mijn uitdiensttreding heb ik nog vele mooie projecten voor de Vereniging kunnen oppakken en afronden als externe kracht. Zowel het personeelsbestand als de monumentenvoorraad werden gestaag uitgebreid, de vraag naar restauraties was er niet minder om. Ook de periode vanaf 2008, toen de huizenmarkt zeker zeven jaar op slot zat bleef er veel werk aan de winkel. Carlo wist tot aan zijn afzwaaien in 2021 elke keer zeer deskundig en gemotiveerd personeel te vinden, waar de Vereniging tot vandaag de dag bijzondere dingen mee heeft kunnen realiseren. Waar bijvoorbeeld de directeur van Rochdale, Hubert Möllenkamp de verleiding niet kon weerstaan om de kas te plunderen, daar is Carlo Huyts altijd het braafste jongetje van de klas gebleven. Geen schimmig geschuif met rekeningen van aannemers of zijn salaris jarenlang tot exorbitante niveaus verhoogd. Hij bleef tot zijn laatste jaar energiek en gemotiveerd. Een sporadische rotte appel werd er dan ook resoluut uitgewerkt, want het team moet goed geolied blijven functioneren.

Men kan zich afvragen of de Vereniging nog wel bestaansrecht heeft. Tenslotte was tijdens de oprichting ruim 100 jaar geleden een monument min of meer vogelvrij. Tegenwoordig zijn er wetten die de monumenten beschermen en is de financiële waarde van een monument gelijkwaardig aan die van een nieuwbouwwoning, waardoor sloop om economische redenen zelden loont. De Vereniging laat echter keer op keer zien dat ze meer zijn dan een clubje postzegelverzamelaars. Ze zijn nog immer toonaangevend in het restaureren van huizen, de huurprijzen zijn marktconform en met de actuele energietransitie van monumenten loopt de restauratieafdeling vooraan in innovatie en deskundigheid. Een breed pakket van doeltreffende energiebesparende maatregelen die geen schade doen aan het monument en de gebruiker een acceptabele energierekening bezorgd.

Vanzelfsprekend is dit alles niet mogelijk zonder een goed functionerend bestuur. Al jaren hebben de diverse bestuursleden hun deskundigheid aangewend om de juiste koers te varen. De grote lijnen werden doeltreffend uitgezet, nieuwe uitdagingen aangepakt en bij het wisselen van de wacht, de opvolging van Carlo Huijts, hebben ze een meesterzet gedaan door Bert Meerstadt binnen te halen. Ik heb m slechts een maal mogen ontmoeten, maar ik was onder de indruk van zijn sturende kwaliteiten en dossierkennis. Met Bert zal de Vereniging nog jaren in staat zijn om een vooruitstrevende rol te vervullen in monumentaal Nederland.

In oktober aangeschaft, na een maand knutselen kan ie de weg op!

Mei 2022

In december 2021 stond dit arme Duitse weeskind al te koop. In april toch maar de knoop doorgehakt en opgehaald uit Wetteren, vlakbij Gent. De oprijwagen stond twee jaar terug ook te koop, bij de oorspronkelijke garagist die m nieuw in 1966 had gekocht. De man van wie ik m kocht heeft de motor uitgebouwd omdat deze te veel rookte. Helaas heeft hij het niet afgemaakt en m weet te koop gezet.

Bram, Ton en ik zijn de oprijwagen gaan halen. De hano paste maar net op de kar en door het lange zware uitstekende deel van de laadvloer en de matige gewichtsverdeling die dat gaf, ging het geheel boven de 70 km/h aardig zwabberen. Gelukkig geen nare dingen gebeurd en oom agent had de donderdag vrij genomen.

De dieselmotor bleek weliswaar aardig incompleet te zijn, maar de basis toch wel ok. Geen uitgelopen drijfstanglagers of zo. In gedachten had ik echter het besluit genomen om de benzinemotor die ik nog had staan, tezamen met de bijbehorende bak, in te bouwen. Benzine kan op LPG en milieuzones hebben vaak geen moeite met gas, het lawaai is veelal minder en het rijdt vlotter door.

Na de winter in Laurino te hebben doorgebracht moest het er weer van komen. De achttiende verjaardag van Lou was al maanden het ijkpunt waarop de Zuid-Italiaanse overwintering zou worden beëindigd. De manier waarop bleef een lange tijd een verrassing. Openbaar vervoer in Italië was nog lang beperkt door de corona maatregelen aldaar en de booster die hiervoor werd voorgeschreven was voor mij lastig te krijgen. Om weer met de bus terug te gaan was ook niet al te voor de hand liggend doordat de koppelingsplaat het in de bergen begaf en tijdens de verzendingen zoek raakte. Al met al lukte het toch om de boel tijdig in elkaar te prutsen en is de rit naar Amsterdam met de bus tot stand gekomen.

Verleden jaar liep het allemaal wat anders, maar dit najaar is het raak. Het huisje dat ik in juli heb gekocht in het Zuid-Italiaanse Laurino. Het is een voor Nederlandse begrippen middelgroot huis; ca 100 vierkante meter woonoppervlak op een verdieping met in de onderste laag een garage met oliegestookte ketel en een zolder die niet in gebruik is.

Het middeleeuwse stadje kent nog circa 20 winkeltjes, de kapper en de bank meegerekend. Een kleine gemeenschap van ca 1000 bewoners. Aan de oostzijde van het bergstadje bevindt zich het oude kasteel, waarvan de oorsprong op ruim 1200 jaar terug ligt. In de middeleeuwen was het de hoofdstad van dit gebied, wat nu zo’n beetje het grootste natuurpark van Italië is; Parco Nazionale del Cilento.

Je zal je wel afvragen wat die Querido daar in godesnaam te zoeken heeft. Nou, inderdaad, dat vraag ik me ook wel eens af, maar het past ook weer als een handschoen. Het is heerlijk ver weg van Nederland, het was een goedkope aanschaf, ook een goede aanleiding om wat aan mijn Italiaans te werken en een winter lekker klussen aan een huis op mijn eigen creatieve uppie. En nog een paar redenen misschien..

Het opknappen van het huisje kan je elders op deze site, mocht je interesse hebben.

Verleden jaar naar Laurino getogen, maar ik kon na een paar dagen weer opkrassen. Nu maar weer een nieuwe poging, deze keer met Bram en een maandje eerder om het Corona- noodlot te omzeilen, wat me de vorige keer parten speelde. De Peug kon dus ook mee.

Voila, een leuke aanschaf van Ton voor La Paix; een heuse DS19 uit een van de eerste jaren, 1957, Gris Rosé, rijdend en met een blauw interieur. De DS rijdt, al laat het wat te wensen over, netjes en ademt dat typische jaren vijftig ds gevoel uit van ingetogen luxe. Waar de latere pallassen en zeker de chaprons uitblonken in glimmende weelde, hebben deze eerste modellen wel enige extravagantie, zichtbaar in bijvoorbeeld het chroomwerk en het surplus van accessoires. In vele opzichten vooruitstrevend, maar terughoudend met zijn motor met traction- basis, 6 volt installatie en handmatige interval-ruitenwisser.

Ik ben al jaren werkzaam in de bouw. Niet zozeer nieuwbouw, meer oude meuk. Al vanaf de begin jaren negentig. Te lang in feite, want ook een volleerd architect zal in zijn eerste jaren op de arbeidsmarkt hebben gemerkt dat hoe mooi je ook kan ontwerpen, hoe slim of goedkoop je ook kan bouwen, alles valt of staat op je kennis van wetgeving. Weinig is zo overreguleerd als de Nederlandse bouw. Het beperkt de ontwerper, de ontwikkelaar, huizenbezitter, huurder, eigenlijk iedereen. Toch verandert er weinig door deze wetten en als er wat verandert is het meestal niet ten goede, terwijl de bedoelingen oprecht lijken. Het gevolg is dramatisch. Een schoolvoorbeeld van operatie geslaagd, patiënt overleden.

Terug in de geschiedenis. Woningnood is er vanaf de mens bestaat waarschijnlijk. In ieder geval vanaf de middeleeuwen, maar ook ver daarvoor, zeker buiten de Nederlanden, zijn er al veel voorbeelden van problematische huisvesting. In de zeventiende eeuw breidde Amsterdam uit via het bouwen van de lastage en de grachtengordel. Dat waren gemeentelijke besluiten geweest vlak na de Alteratie in 1578 die voornamelijk in de eeuw erna tot uitvoer werden gebracht. De vestingstrategie van Maurits in dezelfde periode leidde er toe dat tot diep in de negentiende eeuw de Hollandse steden waaronder Amsterdam niet buiten de vesting konden bouwen. Pas rond de Industriële Revolutie in 1850 braken de steden door hun gordels heen. De nieuwe bouwgolf, de Revolutiebouw, zorgde er voor dat vele stadsbewoners een voor die tijd normaal huis kregen. De kwaliteit van de woningen was wisselend, maar in een korte termijn verdubbelden het aantal woningen in de de steden. Veel andere zaken kwamen toen pas op orde: kraanwater, vuilophaal, riolering, elektriciteit, straatverlichting en zelfs stadsgas verrijkte in korte periode de Hollandse steden. Een inhaalslag werd gemaakt. Door onder andere de snelheid waarmee, na een stilstand van meer dan honderd jaar, een en ander geschiedde, vond men het van belang om al deze verworvenheden wettelijk te regelen. Een ervan was de Woningwet van 1901. Deze landelijke wet voorzag de gemeenten in Nederland een juridisch kader waarin zij een Bouwverordening konden schrijven. In deze verordening konden gemeentes hun grieven kwijt en sturend werken aan de bouwopgaven in hun gemeente. Amsterdam bijvoorbeeld kon zo hun oude stadse wetgeving in de nieuwe verordening kwijt, zodat schoonheid, hygiëne en brandveiligheid goed geregeld zouden zijn. Vanzelfsprekend waren die wetten gericht op de verbetering van de woningkwaliteit en in Amsterdam was een van de eerste artikelen in deze Amsterdamse bouwverordening is het verbieden van een bedstede of slaapalkoof. Dit strookte niet met de algemene opvattingen over hygiëne en zal vast ook een socialistisch draagvlak hebben gehad. In andere gemeenten was er veelal geen verbod maar werd het ouderwetse fenomeen als armoedig ervaren. Het is wel een mooi voorbeeld van hoe overheden via regulering de bouwopgave proberen te beïnvloeden, met kleine stapjes en veelal goed verklaarbaar vanuit het tijdsbeeld.

Helaas hebben we heden ten dage te maken, 120 jaar na invoering van de Woningwet, met een dramatisch uit de hand gelopen hoeveelheid wetgeving. De bouwverordeningen zijn na invoering van het Bouwbesluit heringericht met in Amsterdam hoofdzakelijk milieuwetjes, we hebben de WABO, bestemmingplannen, milieuwetgeving, burgerlijk wetboek, noem het maar op, allemaal bedacht om ons mensheid te behoeden van slechte bouwsels. Verdere sturing van onze goedbedoelende overheid als huurcommissies, verhuurdersheffingen, milieu effect rapportages, welstand, subsidies enzovoort buiten beschouwing gelaten. Een deel van de wetten zal recent vervangen worden door de nieuwe Omgevingswet, maar helaas is die na twee maal toe uitstellen een minstens zo verschrikkelijk gedrocht aan het worden als zijn voorgangers. Tenslotte durft geen gemeente over een nacht ijs, maar ook niet over zes jaar ijs en dus is uitstel de enige oplossing. Ontwikkelaars, die oorspronkelijk niet konden wachten op de invoering van deze nieuwe wet, hebben maar gauw onder het oude regime hun plannen ingediend, omdat ook zij het debacle op afstand zien aankomen. Gaat dan niemand ons redden? Helaas, we zijn overgeleverd aan het negen koppige monster wat ons allen gaat verslinden! Nou ja…

Er is nog redding mogelijk lijkt me. Ondanks dat het ten strijde trekken als een ware Don Quichot (de zotte Spanjaard mijn initialen gebruikte voor het hogere doel) voor de hand liggend lijkt, zal de mensheid een list moeten verzinnen. David versloeg Goliath tenslotte ook met een handigheidje, en zo zal ook de strijdbare Nederlander in opstand moeten komen tegen het ontembare papieren monster. Revolutiebouw 2.0!